Przedstawiony program opiera się na dialogu pomiędzy instytucją kultury a mieszkańcami miasta, które jest szczególnym rodzajem wspólnoty: o różnorodnych potrzebach, zapleczu społecznym i kulturowym, a także często sprzecznych interesach i wizjach. Instytucja kultury i sztuka współczesna mogą być pośrednikami w przedstawianiu złożoności tej wspólnoty,
wyrażającej się między innymi odmiennymi sposobami definiowania dobra wspólnego czy innym rozumieniem sfery publicznej i prywatnej.
Wielość i różnorodność lokalizacji Galerii, zarówno w tkance miejskiej, jak i nad samym akwenem Bałtyku, jest punktem wyjścia programu, który w nowy sposób zmierzy się z koncepcją „obrzeży”. Program nie upatruje w tym usytuowaniu kontrapunktu do „ośrodka centralnego”, ale raczej podważa dychotomię peryferii i centrum. Sama obecność wody, w sensie jej wizualnego i sensualnego odbioru, a także wody jako pewnej umownej ramy, pozwala na stworzenie przestrzeni dyskursywnej i postawienie pytań o inne formy koegzystencji czy alternatywne praktyki budowania wspólnot.