OPIS PROGRAMU REZYDENCJI:

Rezydencje mają charakter międzynarodowy. Zapraszani są artyści z Polski i z zagranicy. Preferowane projekty artystycznych rezydencji dotyczą sztuki w przestrzeni publicznej, sztuki społecznie zaangażowanej. Zapraszamy przede wszystkim artystów, którzy pracują w przestrzeni publicznej, angażując lokalną społeczność. Artyści powinni podczas trwania rezydencji, odnieść się do miejsca, w którym się znajdą, a więc małej portowej miejscowości, angażując do swojej pracy (w miarę możliwości) społeczeństwo lokalne. Efektem finalnym powinna być wspólna praca artysty i mieszkańców.

Program ma charakter cykliczny i obejmuje rzeźbę, ceramikę, fotografię, film, rysunek, malarstwo, performance.

Czas Trwania
2 miesiące / lub w uzasadnionych przypadkach 3 miesiące (nabór ciągły)

Zobowiązania organizatora:

BGSW zapewnia  zakwaterowanie w CAT oraz możliwość korzystania z Pracowni fotograficzno-filmowej, Pracowni Rzeźby i Ceramiki i sali wykładowej (m.in. do prezentacji pracy twórczej). Galeria oferuje zakwaterowanie w pokojach jedno i dwuosobowych z dostępem do kuchni, jadalni i pralni. Na prośbę Rezydent otrzyma pomoc techniczną podczas ewentualnego montażu prac.

Zobowiązania Rezydenta:

Koszt materiałów do pracy, wyżywienie, ubezpieczenie

Wskazówki dotyczące wniosku:

Aplikacje prosimy przesyłać na adres: w.teplicka@bgsw.pl

  1. Imię i nazwisko;
  2. Biogram artystyczny;
  3. Realizacje artysty w postaci dokumentacji fotograficznej lub link do strony, na której się znajdują;
  4. Propozycja projektu realizowanego podczas pobytu;
  5. Referencje (min 1) – dla artystów, dla których będzie to pierwsza rezydencja, mogą to być referencje wystawione przez uczelnię lub inną instytucję kultury.

* BGSW nie stosuje ograniczeń ze względu na wiek i pochodzenie. kandydat powinien w sposób komunikatywny posługiwać się j. angielskim w mowie i piśmie.

Ostateczny termin składania wniosków:

Nabór ciągły

Dane kontaktowe:

Centrum Aktywności Twórczej
Gen. Zaruskiego 1a
76-270 Ustka
Polska

Telefon: +48 515 089 698

E-mail: [email protected]

Strona internetowa:
www.bgsw.pl
www.facebook.com/baltic.gallery.art

 

Umowa do pobrania po zaakceptowaniu aplikacji

__________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2023

Wojciech Gilewicz
Dyscyplina: rzeźba, instalacja
Okres pobytu: marzec – kwiecień 2023

Tytuł projektu: “Ustka 2023”

Projekty malarskie, wystawy i instagramowe konto @walewska8studio stają się dla mnie sposobem na poruszanie tematów związanych z odpadami i sposobami podnoszenia ich wartości. Negatywne konotacje związane z nimi narzucają się już na poziomie słowotwórstwa, a poszukiwanie i przyjmowanie tego co odrzucone, może być uniwersalną praktyką wychodzącą poza wątki ekologiczne. Podczas rezydencji przewrotnie zestawię „odpady” z „luksusem”. Ekonomia luksusu (konsumpcji, nadmiaru i mody) kierowana przez społeczeństwo z jednej strony jest odpowiedzialna za ogromną nadprodukcję (same tylko opakowania produktów, które kupujemy stanowią 10-25% śmieci jakie wytwarzamy), z drugiej strony według jej logiki odpady mają potencjał stania się dobrem luksusowym i kolekcjonerskim. Znany jest niedawny renesans ceramiki z Mirostowic, designu meblarskiego z lat 50. – 70. oraz innych przedmiotów ratowanych z kontenerów i altan śmietnikowych. Podczas pobytu na rezydencji będę stałym bywalcem pracowni ceramicznej. Poznając w praktyce to medium chciałbym znaleźć wspólny mianownik pomiędzy szlachetną i wymagającą technologią ceramiki, a eksperymentem i fascynacją śmieciami. /Wojciech Gilewicz/

Wojciech Gilewicz jest malarzem, fotografem, a także autorem filmów wideo. Jego ostatni film pt. „Spacery po śmieciach” zrealizowany w Nowym Jorku, jest swojego rodzaju spacerami po mieście ze śmieciami w tle, gdzie w dość swobodnej narracji poruszane są takie tematy jak trash diving, no waste culture, circular economy, freeganizm. Gilewicz w swoich projektach bardzo często występuje po obu stronach kamery wyznając zasady ekonomii samowystarczalności. W latach 2017-2021 artysta prowadził Beach64retreat nad oceanem w Rockaway, w dzielnicy Queens w Nowym Jorku, oddolną, niezależną i bezpłatną inicjatywę dla twórców z różnych dziedzin jako swoja odpowiedź na postępującą prekaryzację w sektorze kultury i sztuki. Artysta jest współzałożycielem artystycznego kolektywu Inne Towarzystwo działającego w Warszawie od 2022.

Rezydencja artystyczna – Ustka 2023”
Partnerem projektu jest Fundacja PZU

__________________________________________________________

 

Zuzanna Litawińska
Aleksandra Szczodry
Dyscyplina: instalacja, rysunek, fotografia, ceramika
Okres pobytu: maj – czerwiec 2023

Tytuł projektu: „Maść”

„Maść” to projekt dwóch kobiet testujących różne sposoby pojmowania rzeczywistości i sprawdzających, które z nich się wchłoną i ukoją ciało i ducha.

Słowo „maść” może wywoływać różne skojarzenia, od aptekarza skrupulatnie odmierzającego składniki w sterylnym wnętrzu, do starej wiedźmy ucierającej zioła w pradawnym moździerzu. Może odnieść się do leczniczej mazi, którą nakładamy na swoje ciało, gdy coś nam dolega lub do magicznej substancji, jak ta, dzięki której Małgorzata z powieści Bułhakowa poleciała na bal. W końcu „maść” może odnosić się też do koloru skóry czy futra, pobudzając refleksję na temat przynależności do gatunku, rasy czy grupy społecznej. Projekt „Maść” eksploruje i łączy te skojarzenia. Jest zapisem poszukiwań swojego miejsca w świecie, przyglądania się własnej odmienności, odkrywania własnej kobiecości, rozpoznawania własnych uwarunkowań i więzów przynależności. Jest miejscem zakładania i zdejmowania masek, racjonalnej analizy i magicznego łączenia elementów.

Zuzanna Litawińska – urodzona w 1989 r. W 2018 roku kończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Stypendysta Ministra Kultury na rok 2019, w ramach stypendium nagrywała baśnie i opowiadania kobiet z różnych stron Polski, które następnie włączyła w multimedialną wystawę. Pracuje w różnych mediach. W swojej twórczości inspiruje się naturą, antropologią, wierzeniami pierwotnymi i symbolami. Często wykorzystuje rośliny, lub ich części w swoich pracach.

Aleksandra Szczodry – ur. w 1983 r. Artystka multidyscyplinarna, doktorka sztuki (2019). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2019). W swojej malarskiej twórczości porusza temat kondycji duchowej kobiety we współczesnym świecie. Jako zwolenniczka metod głębokiej transformacji, bada istotę skupienia na rozwoju wewnętrznym jednostki i poznawania siebie poprzez praktyki duchowe, pracę z mitami i energiami żywiołów. Jej prace były prezentowane m.in. w Galerii A.I.R. w Nowym Jorku (USA), w Zbrojowni Sztuki w Gdańsku, Galerii Saint-Luc w Liège (Belgia), Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej ‘Elektrownia’ w Radomiu, Galerii Salon Akademii w Warszawie, Płockiej Galerii Sztuki, Ośrodku Działań Artystycznych (ODA) w Piotrkowie Trybunalskim, Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu, O’Flaherty’ Gallery w Nowym Yorku.

__________________________________________________________

Frakcja: Monika Czarska, Roksana Kularska-Król, Alicja Kujawska, Anka Leśniak, Aurelia Mandziuk, Beata Marcinkowska
Dyscyplina: działania w przestrzeni miejskiej, performance, wideo
Okres pobytu: wrzesień 2023

Tytuł projektu: “Czas wolny”

Tematem naszych realizacji podczas rezydencji będzie zagadnienie „czasu wolnego”. Według Encyklopedii PWN czas wolny to część ogólnego czasu jakim dysponuje człowiek w ramach swojego budżetu czasu, w którym może swobodnie realizować zajęcia wybrane według własnego uznania. Według Wikipedii to czas, którym dysponuje człowiek po wykonaniu obowiązków takich jak nauka, praca, czynności związane z codziennym życiem. W definicjach badaczy i badaczek pojawia się wyraźnie oddzielenie aktywności związanych ze sferą zawodową, z nauką odbywaną w systemie edukacji odmierzaną w roboczogodzinach, a aktywnościami spoza sfery zawodowej. W Polsce termin „czas wolny” wprowadzono w 1925 roku. Jak pisze Grażyna Durka, na początku mianem „czasu wolnego” nazwano wczasy, rekreację. Później nastąpiło rozszerzenie pojęcia i zaczęto nim obejmować szerszą problematykę, zastanawiając się nad wpływem czasu wolnego na społeczeństwo. W słowniku pedagogicznym W. Okonia czas wolny to ten, który „po wykonaniu zadań obowiązkowych” przeznacza się więc na odpoczynek, tj. regenerację sił fizycznych i psychicznych, rozrywkę, która sprawia przyjemność, działalność społeczną o charakterze dobrowolnym i bezinteresownym, rozwój zainteresowań i uzdolnień jednostki, a więc różnego rodzaju hobby. „Czas wolny” jest więc konstruktem nowoczesności, wprowadzonym na potrzeby mas pracujących. Im bardziej praca jest wyalienowana i oddzielona od innych aktywności życiowych, tym łatwiej określić granice czasu wolnego. Wolnorynkowe, neoliberalne przemiany, których sztandarem stał się „nienormowany czas pracy” zacierają jego granice. Ilość i jakość czasu wolnego determinuje również wiek, płeć, pozycja społeczna i finansowa. Czas wolny może być wyczekiwany, gdy mamy stabilną pracę i możliwość urlopu. Jednak dla osób, które nie mogą znaleźć pracy i mają go w nadmiarze, jest powodem frustracji i apatii. Pojecie czasu w ogóle, jest jednak dość względne w różnych kręgach geograficznych i kulturach. Nie wszyscy mieszkańcy globu z równą powagą traktują to co wskazują zegary.

W tych kontekstach interesująca jest aktywność artystów/artystek, która wymyka się rozgraniczeniom na czas pracy i czas wolny, co również odzwierciedla niepewny/niejasny status twórców w strukturach społecznych.
Czy sztuka to poważna profesja czy hobby? Czy to praca czy przyjemność…? Podczas rezydencji zamierzamy eksplorować temat czasu wolnego w projektach artystycznych i artystyczno-społecznych. Czym ten czas jest dla nas – artystek? Czym dla społeczności Ustki, a czym dla turystów, którzy przyjeżdżają tam na wakacje.

Monika Czarska – absolwentka Wydziału Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Twórczość w zakresie malarstwa, grafiki i multimediów. Tworzy obiekty malarskie, instalacje i prace site-specific. W listopadzie 2018 roku z wyróżnieniem obroniła tytuł doktora sztuki na Akademii Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego w Łodzi. W 2016 roku na  25 Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie za obrazy „Yes, No” oraz „Maybe” otrzymałam nagrodę Prezydenta Miasta Szczecina. „Podczas pracy ogromne znacznie ma dla mnie koncept. Moje prace cechuje synteza myśli, symetria, oszczędna kolorystyka, minimalizm i geometria. Tworząc, analizuję pojęcie, o którym chcę opowiedzieć. Rozbijam je na części pierwsze i nadaje im formę graficzną. Rozczłonkowane aspekty danego pojęcia zamieniam w geometryczne symbole, tworząc mapy podjętych przeze mnie tematów. Kształtowanie formy obrazu jest drogą, zbiorem symboli i tekstu. Obrazy są opowieścią, zilustrowanym procesem myślowym, co determinuje ich formę. W moich pracach linie, formy geometryczne mają ukryte znaczenie, są synonimem zawoalowanej treści. W moich obrazach pojawiają się słowa pisane ręcznie lub z szablonu, zawsze w języku angielskim, który jest moim zdaniem esperanto obecnych czasów. Analityczne podejście do podejmowanych tematów towarzyszy mi nie tylko w malarstwie, ale również w moich pracach typu site-specific, projektach graficznych i instalacjach.” – Monika Czarska

 

Alicja Kujawska – etnolożka i antropolożka kultury. Autorka programu Antropologia wizualna dla etnologów (w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi) i Antropologia dizajnu dla studentów kierunku projektowanie (Akademii Pedagogicznej w Krakowie). Współpracowała z Uniwersytetem Śląskim w Cieszynie, Uniwersytetem Mikołaja Kopernika, Centrum Sztuki Patio, World Crafts Council, Texi i Textilmagazine, Świetlicą Krytyki Politycznej. We współpracy z Zamkiem Cieszyn zainicjowała międzynarodowe warsztaty dla dizajnerów Wool Design in Carpathians. Inicjatorka polskiej edycji Art+Feminism dla Wikipedii. Redaktorka tekstów naukowych i popularno-naukowych. Wystawy: indywidualna „Anarchosyndykaliści”; wystawy zbiorowe: „MatriarchArt”, Demon we mnie”, oraz wraz z grupą artystek Frakcja: Rebelle, Plexus, Łącze, Akcja*Frakcja*Libacja, Dziennik Frakcji, ABGEFAHREN, Wybór, 66 Dni, Szary koniec, Siostry Kafki, Plaża żeńska, Artystka_artystce, Wspólnota (nie)ludzka. Interesuje się dizajnem, XVIII-wiecznym haftem i soft sculpture.

 

Roksana Kularska-Król – dr sztuki, ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi w roku 2007 otrzymując dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Malarstwa prof. Ryszarda Hungera. Dwa aneksy do dyplomu wykonała w Pracowni Fotografii prof. Leokadii Bartoszko i w Pracowni Rysunku prof. Zdzisława Olejniczaka. W 2021 r. obroniła doktorat na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, pod kierunkiem prof. Tomasza Sikorskiego. Zajmuje się malarstwem, fotografią, wideo oraz ilustracją. Tworzy także projekcje do spektakli teatralnych. W 2007 roku otrzymała nominację do nagrody na najlepszy dyplom roku ASP w Łodzi. Otrzymała wyróżnienie w konkursie „Piękna Płytka Poszukiwana”, a projekt prezentowany był na wystawie „Ceramika do kwadratu” w ramach Festiwalu Łódź Design 2010. Wraz z mężem Sebastianem tworzy duet artystyczny robosexi. Obszary ich działań to: obiekt, instalacja, video, performance. W roku 2014 i 2022 otrzymała Stypendium Artystyczne Miasta Łodzi. Otrzymała dwukrotnie Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2017, 2020). Członkini grupy artystek Frakcja oraz Stowarzyszenia Sztuka i Dokumentacja.

 

Anka Leśniak – artystka intermedialna, badaczka, wykładowczyni w katedrze Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, członkini grupy artystek Frakcja oraz kolektywu TFR archive. Brała udział w ponad 100 projektach, wystawach indywidualnych oraz zbiorowych. Laureatka Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Funduszu Promocji Twórczości (2011), stypendium Prezydent Miasta Łodzi dla Twórców i Animatorów Kultury (2015) Stypendium Kulturalnego Miasta Gdańska (2016). Artystka na rezydencji KulturKontakt w Wiedniu (2016). W 2019 została nagrodzona stypendium OeAD (Scholarship of the Scholarship Foundation of the Republic of Austria). Bliskie jej są zagadnienia feministyczne oraz sztuka typu site-specific oraz sztuka w przestrzeni publicznej. W swoich performatywnych realizacjach podejmuje tematy związane z pamięcią, „re-konstrukcją”, herstorią, tożsamością etniczną, kulturową, migracją i językiem. Autorka książki Invisible inVisible. Women disconnected from history. Site-specific artworks on abandoned buildings (Łódź: Stowarzyszenie Sztuka i Dokumentacja, 2017). Autorka projektów: Body Printing (od 2007), Top Models (2008-2009), Fading Traces (2010), Zarejestrowane (2011), Invisible inVisible (2015-16), patRIOTki (2016-20), Lost Element. Re-construction of the Witch (od 2019).

Aurelia Mandziuk – absolwentka ASP w Łodzi. Profesorka Akademii Sztuki w Szczecinie. Artystka, kuratorka i animatorka sztuki. Współtwórczyni polskiego oddziału World Crafts Council. Twórczyni i wieloletnia dyrektorka PATIO Centrum Sztuki w Łodzi, gdzie była organizatorką i kuratorką ponad 150. wystaw i wydarzeń artystycznych. Redaktorka i współwydawczyni dwóch pism o tematyce artystyczno-teoretycznej. Współtwórczyni Stowarzyszenia Sztuka i Dokumentacja, współorganizatorka Festiwalu Sztuka i Dokumentacja. Współzałożycielka pierwszej w Polsce grupy artystek “Frakcja”. Inicjatorka i uczestniczka wielu międzynarodowych projektów artystycznych. Tworzy obiekty i instalacje, site-specific, a materią jej prac i działań jest przede wszystkim tkanina. Jej ostatnie prace dotyczą wzajemnej komunikacji i relacji międzyludzkich.

 

Beata Marcinkowska – artystka intermedialna, animatorka sztuki, akademiczka, łodzianka. W swojej twórczości zajmuje się różnorodnymi aspektami życia współczesnego człowieka, z uwagą przyglądając się symbolice ciała w dzisiejszych czasach. Realizuje własne projekty artystyczne – obiekty, instalacje, kolaże, land art i performance. Bierze udział w wystawach, akcjach artystycznych, działaniach transmedialnych i site-specific w Polsce i za granicą. Realizuje projekty artystyczno – społeczne na rzecz mieszkańców Łodzi oraz projekty badawcze dotyczące aktywnego odbioru sztuki współczesnej przez dzieci i dorosłych. Autorka i współautorka publikacji, podręczników i ćwiczeń do plastyki. Członkini Stowarzyszenia Sztuka i Dokumentacja oraz Polskiego Komitetu Międzynarodowego Stowarzyszenia Wychowania przez Sztukę InSEA. Związana z międzypokoleniową grupą artystek i teoretyczek sztuki Frakcja. Prowadzi zajęcia dydaktyczne w Akademii Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi. Interesuje się rozwojem osobistym, pogłębianiem uważności oraz świadomości własnego ciała i głosu. W wolnym czasie praktykuje jogę.

__________________________________________________________

Rezydencja artystyczna dla artystek – matek

 

Mając doświadczenie w organizacji pobytów rezydencyjnych dla artystek z Ukrainy – uchodźczyń i ich najbliższych rodzin zdecydowaliśmy się zainicjować program rezydencji artystycznych dostępny dla artystek – matek. Jest to nasz pilotażowy projekt wspierający artystki – matki i umożliwiający pracę nad rozwijaniem praktyki artystycznej w nowym środowisku wraz z dziećmi. Pierwszą uczestniczką programu jest Katarzyna Laskus-Stwora. Zachęcamy do składania projektów, kolejny nabór planujemy w 2024 roku.

 

Katarzyna Laskus-Stwora
Dyscyplina: Fotografia
Okres pobytu: lipiec – sierpień 2023

Tytuł projektu: „Tlen”

Projekt „Tlen” będzie dotyczył fotografii w przestrzeni miejskiej, będzie również kontynuacją realizacji „Przybrane Miasta” i ich pierwszych odsłon „Pejzaż miejski -Nowa Huta”, „Pejzaż miejski – Kraków”. Mieszkając w wielu miastach w Polsce zbieram i zobrazowuję moje wspomnienia związane z miejscami ważnymi, sentymentalnymi, ale również skazanymi na zapomnienie. Odniosę się do wizerunku Ustki i jego kontekstu jako miejscowości uzdrowiskowej, dobra zastanego, tęsknoty za ekologicznymi warunkami do życia, ukażę kontrast miast: Ustka – Kraków. Rezultatem pobytu na rezydencji będzie seria fotografii prezentujących moje subiektywne spojrzenie na miasta, z którymi byłam lub jestem związana, z Ustką i Krakowem. Planuję również przeprowadzenie działań / akcji pod wspólnym tytułem „Tlen” i warsztatów fotograficznych dedykowanych lokalnej społeczności. Posłużę się fotografią analogową, cyfrową i metodą fotomontażu. /Katarzyna Laskus-Stwora/.

Katarzyna Laskus-Stwora (ur. w 1980) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zajmuje się fotografią autobiograficzną i konceptualną. Prowadzi działalność edukacyjną w zakresie tradycyjnego i cyfrowego obrazu fotograficznego. Brała udział w wystawach w kraju i za granicą. Jest laureatką wielu konkursów fotograficznych. Jest autorką bloga Portfolio jako archiwum realizowanego w ramach Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2016 została przyjęta do Związku Polskich Artystów Fotografików. Uczestniczka spotkań Autorskiego Laboratorium Fotografii we Wrocławiu.

__________________________________________________________

Rezydencja artystyczna dla artystki z Ukrainy

Olena Matoshniuk
Dyscyplina: performance, wideo art, rysunek
Okres rezydencji: lipiec – sierpień 2023

Tytuł projektu: „Pejzaż ukraiński”

Pierwszym z moich działań podczas pobytu na rezydencji artystycznej będzie performatywno –rysunkowy projekt „Pejzaż ukraiński”. Jego ideą stanie się zwrócenie uwagi na koszmar wojny trwającej nieprzerwanie od 2014 roku. Na dużych rozmiarów białym rulonie, w symboliczny sposób będą odciskane ślady kolejnych dni wojny nawiązując do naściennych zapisków bezbronnych ludzi przebywających w schronach. Chciałabym w symboliczny sposób zestawić spokojny i turystyczny pejzaż Ustki z tym, co dziele się obok granicy Polski, w Ukrainie. Powstawanie rysunków będzie rozciągnięte w czasie, analogicznie do trwającej od 2014 roku wojny. Jako miejsce prezentacji projektu proponuję otwartą przestrzeń miejską Ustki. Działanie to dopełniać będzie instalacja malarska zatytułowaną „Raszyści odejdźcie stąd”. Jej głównym motywem będą wycieraczki usłane kwiatami. Jest to moja refleksja na temat haseł szerzonych przez rosyjską propagandę, przedstawiającą rosyjskich okupantów jako „wyzwolicieli” ciemiężonego narodu ukraińskiego witanych na ulicach kwiatami. Mój projekt dopełnią warsztaty odwołujące się do historii Ustki dedykowane lokalnej społeczności i turystom. Chciałabym, aby uczestniczki i uczestnicy spotkań stworzyli swoje własne wersje „pocztówek z wakacji”, z których będzie płynął pozytywny przekaz, energia i nadzieja na przyszłość. Przenikać się w nich będzie piękno nadmorskiego krajobrazu Ustki i okolic, jej architektura oraz wielokulturowa historia.” /Olena Matoshniuk/

 

Olena Matoshniuk – urodziła się w Łucku. Mieszka i pracuje we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu – pracownia prof. Mariana Waldemara Kuczmy oraz Łuckiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego na kierunku Design. W latach 2014-2019 realizowała indywidualny program nauczania w pracowni malarskiej Wiery Końskiej. Autorka wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju oraz za granicą. Uczestniczka licznych plenerów artystycznych, warsztatów oraz animatorka szeroko rozumianej kultury i sztuki. Zajmuje się malarstwem, performance i sztuką wideo. Stypendystka programu Gaude Polonia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP, trzykrotna beneficjentka Stypendium Prezydenta Wrocławia w zakresie twórczości i edukacji artystycznej, zwyciężczyni ogólnopolskiego konkursu Studencki Nobel w kategorii Sztuka, oraz jego dwukrotna finalistka. Członkini Związku Polskich Artystów Plastyków. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki Współczesnej Ukrainy Korsaków, Fundacji Krupa Gallery oraz prywatnych.

__________________________________________________________

Rezydencja artystyczne dla artystek i artystów ze Słupska i Ustki

Program rezydencji artystycznych skierowany do artystek i artystów zamieszkujących okolice Słupska i Ustki został zainicjowany w 2022 roku jako wsparcie działalności artystycznej przez stwarzanie możliwości korzystania z pracowni fotografii analogowej, ceramiki i nowo powstałej pracowni sitodruku dla artystek i artystów mieszkających i pracujących w Słupsku i Ustce.

 

Małgorzata Zelek
Dyscyplina: sitodruk, tkanina
Okres rezydencji: styczeń – luty 2023

Tytuł projektu: „Pamięć”

Artystka rozpocznie pracę nad projektem rezydencyjnym łączącym technikę sitodruku z tkaniną artystyczną, rozszerzając jej definicję i kładąc nacisk na eksperymentalny proces twórczy.

Inspiracją staną się wyroby rękodzielnicze wykonane przez bliskie artystce osoby oraz przedmioty codziennego użytku przechowywane w archiwum rodzinnym. Zachowane przedmioty powstałe na różnych etapach ich życia, z przeznaczeniem użytkowym lub dekoracyjnym wskazują na konkretny czas, przywołują osobiste wspomnienia i uczucie nostalgii. Zebrane materiały i ich wizerunki zachowane jedynie na fotografiach staną się punktem wyjścia do poszukiwań na temat pamięci i jej trwałość.

Małgorzata Zelek (ur. w1989 w Słupsku) – artystka wizualna, scenografka. Absolwentka Scenografii na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu i tkaniny artystycznej w Liceum Plastycznego im. W. Hasiora w Koszalinie, gdzie Od 2020 roku prowadzi pracownię tkaniny artystycznej. Prowadziła warsztaty kostiumowe w projektach: „Usta Słupska”, „Ptakowisko na Łazarzu”, „Tańczący z falami”. Pracuje przy współtworzeniu scenografii i kostiumów do filmów i spektakli.

__________________________________________________________

Weronika Jędrzejczak
Dyscyplina: fotografia
Okres rezydencji: listopad 2022 – styczeń 2023

Tytuł projektu: “Stories from the Sea”

Morze to zmienna. Żywioł, którego nie da się okiełznać. Swoją historię sytuuję między impresją o samotności, a spokojem. Gdzieś pomiędzy, gdzieś, gdzie to wszystko jest płynne, niestałe i wrażeniowe. Metafora zagubienia i poszukiwania. Co lub kto właściwie jest tu bohaterem? Jest to próba szkicowania i nazywania emocji, nasłuchiwania podszeptów przeczuć. Czekanie, co przyniesie kolejna fala, czekanie na wietrze…

Realizuję projekt o różnych sposobach odczuwania samotności. Po pandemii, która dotknęła nas wszystkich, niektórzy ludzie po raz pierwszy w życiu mogli zastanowić się nad istotą samotności. Niektórzy zostali sami z sobą, pozbawieni przestrzeni. Celem planowanego projektu będzie refleksja nad znaczeniem samotności dla mnie i osób spotkanych nad morzem. Będzie to również próba wizualizacji wewnętrznych przeżyć własnych oraz bohaterów projektu.

Weronika Jędrzejczak – absolwentka Łódzkiej Szkoły Filmowej na kierunku fotografia, studiowała również historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz ukończyła Studium Pedagogiczne na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Obecnie uczy fotografii artystycznej w Liceum Sztuk Plastycznych w Słupsku. Brała udział w różnorodnych wystawach m.in.: Poznan Photo Diploma Awards, Terra Incognita, 6×7 Leica Gallery, ØKSNEHALLE, Assemblage, Copenhagen. Fotografia to dla artystki droga i sposób wyrażania siebie, emocji, myśli, przeżyć i odczuć. Poszukuje napięć, odrobiny surrealizmu, wzajemnych relacji między naturą i człowiekiem, form dla wszelkich przeżyć i emocji. Przecież „to, na co znajdujemy słowa przestało już nas obchodzić”.

__________________________________________________________

Rezydencja artystyczna dla Laureatki Nagrody Głównej
Grand Prix Biennale Sztuki Młodych „RYBIE OKO” 10

Nadia Markiewicz / czerwiec 2022

 

__________________________________________________________

Rezydencja artystyczna on-line

Sina Boroumandi
Kraj pochodzenia: Iran
Dyscyplina: fotografia
Termin: marzec – kwiecień 2023

Tytuł projektu: “Overlap”

Projekt „Overlap” będzie eksplorował dwie przeciwstawne właściwości fotografii. Jedna z nich wynika z długich czasów ekspozycji, co powoduje rozmytą teksturę zdjęcia, druga wykonywana jest w ułamku sekundy uzyskując dużą ostrością. Zaakcentuję połączenie tych dwóch właściwości przez wizualne eksperymenty i siłę ekspresji rozwiniętą w tym projekcie. Każda z tych całkowicie przeciwstawnych właściwości fotografii oznacza szeroki zakres doświadczeń w życiu społecznym, od najbardziej satysfakcjonujących na jednym końcu, do najbardziej niepokojących na drugim. Nakładanie się tych narracji prowadzi do wizualnej dziwności i komplikacji okoliczności, które dzieją się w codziennym życiu na określonej granicy geograficznej, w Iranie, i w określonym czasie, obecnie. /Sina Boroumandi/

 

Sina Boroumandi – ur. 1980 r., licencjat w sztukach wizualnych, mieszka i pracuje w Iranie. Wybrał fotografię przede wszystkim ze względu na jej zakorzenienie w rzeczywistości (fotografowane obiekty). W swojej pracy artystycznej obsesyjnie usiłuje dotrzeć do samego jądra rzeczywistości bądź ukrytej prawdy. Fotografia przedstawia świat takim, jakim jest, i jakim postrzegają go ludzie, co jednak okazuje się mało pomocne w odkrywaniu ukrytych wymiarów świata. Świadomość ta pomogła mu w odkrywaniu i doświadczaniu nowych sposobów widzenia i skłoniła do wykorzystania efektów optycznych. W tym celu artysta nie wykorzystuje jednak funkcj i aparatu ani możliwości obróbki zdjęć w ciemni, lecz wykonuje manipuluję i modyfikuje promienie świetlne, które przenoszą obraz przez aparat na kadr.

 

__________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2022

Ania Pabiś
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: performance, wideo-art, sztuka site specific
Okres pobytu: styczeń / luty 2022

Tytuł projektu: “Czas spichlerza”

Czy fakt, że budynek Centrum Aktywności Twórczej był pierwotnie spichlerzem, wywarł wpływ na proces tworzenia performance butoh “Tunel czasu” w ramach mojego pobytu na rezydencji artystycznej w 2018? Żeby odpowiedzieć na to pytanie chciałabym zapoznać się z dawną i nową historią budynku. Korzystając z fotografii powojennych i współczesnych oraz z odtworzonej przez Michaela Förcha (zaproszonego przez mnie do współpracy) historii spichlerza z czasów niemieckiej Stolpmünde, pragnę wydobyć obraz najtrafniej charakteryzujący obecne miejsce wielu działań artystycznych.

Ania Pabiś – artystka urodzona w Polsce, mieszka i pracuje w Lipsku. W swojej pracy zajmuje się takimi tematami jak pamięć autobiograficzna, trauma międzypokoleniowa oraz percepcja czasu i miejsca. Jej metody pracy obejmują badania artystyczne, twórcze eksperymenty i partycypację społeczną. Prace artystki składają się z fotografii, sztuki wideo, instalacji przestrzennych i performansu. Były pokazywane w Galerii Milano w Warszawie, Museum Kindl w Berlinie, HfBK Galerie w Dreźnie, City Art Gallery in Łódź oraz podczas festiwalu Ibug w Reichenbach.

Michael Foerch – studiował Ochronę Zabytków w Halle (Niemcy). Jego praca naukowa opierała się na badaniu historii budynków przemysłowych w kontekście miejskim. Na ten temat prowadził wykłady na zaproszenie. Foerch był współkuratorem wystawy na temat Historii i Kultury Przemysłu w Saksonii (2016/2020). Obecnie pracuje w Muzeum Sztuki w Altenburg przy digitalizacji kolekcji muzeum, z racji jego drugiego dyplomu z muzealnictwa.

__________________________________________________________

Iwona Rozbiewska
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: rzeźba
Okres pobytu: maj / czerwiec 2022

Tytuł projektu: „Hedrokonstrukt”

Tytułowy „Hedrokonstrukt”, nad którym będę pracowała, to zestawienie fragmentów dwóch słów, trafnie opisujących moje prace. Zarówno wielościan (polyhedron) jak i konstrukt, to rzeczy dobrze rozpoznawalne w moich dziełach, a elementem łączącym wszystkie prace, wydające się być tak różne, to wątek spirali.

Biorąc pod uwagę moje obecne skupienie na temacie idylli, a także aktualność tego tematu, będę eksplorować temat utopii, sztuczności i niedostępności tego stanu. W tej pracy chcę nie tylko rozwinąć „utopijny” obiekt „Hedrokonstrukt”, ale przede wszystkim pokazać ujawniający się absurd i ironię. W czasach ciągłego rozwoju, nowych technologii, wszechobecnej sztucznej inteligencji i próbie osiągnięcia ostatecznego spełnienia, to do czego dążymy i co wydaje się celem współczesnego społeczeństwa jest w istocie kwintesencją sztuczności.

Wynikiem badań będą obiekty i instalacja artystyczna, co pragnę pokazać lokalnej społeczności na wystawie podsumowującej rezydencję. /Iwona Rozbiewska/

 

Iwona Rozbiewska – współczesna, polską artystka. Ukończyła studia artystyczne na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Monachium. Niedawno uzyskała tytuł doktora sztuk plastycznych na Akademii Sztuki w Szczecinie. Jest laureatką Gilbert Bayes Award 2022 przyznawanej przez The Royal Society of Sculptors w Londynie. Otrzymała szereg stypendiów artystycznych, grantów i rezydencji, m.in. w Finlandii, Argentynie i Holandii, a także z Akademie der Künste w Berlinie (2021); Erwin und Gisela von Steiner-Stiftung, Monachium (2019/20); SEA Foundation w Tilburgu i Mondriaan Fund (2018); Instytutu Adama Mickiewicza w Warszawie; oraz Stypendium Erasmus na Akademie der Bildenden Künste w Monachium (2011/12); Stypendium naukowe Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Wydział Wzornictwa Przemysłowego (2009/10). Jej prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i zbiorowych, w kraju i za granicą. Obecnie mieszka i pracuje pod Warszawą i niedaleko Monachium.

__________________________________________________________

Rezydencje artystyczne realizowane w ramach współpracy polsko – ukraińskiej dla uchodźczyń z Ukrainy i ich rodzin

 

Po 24 lutego zdecydowaliśmy się uruchomić program rezydencji artystycznych jako program „rezydencji kryzysowych”, a Centrum Aktywności Twórczej w Ustce przekształcić w miejsce schronienia dla artystów i artystek z Ukrainy uciekających przed wojną. Nie zainicjowaliśmy otwartego naboru, nie wymagaliśmy propozycji projektów, nie selekcjonowaliśmy zgłoszeń. Przyjęliśmy 7 artystek i 1 kuratorkę wraz z rodzinami. Nie oczekiwaliśmy wykonywania projektów, ani jakiejkolwiek aktywności artystycznej. Z biegiem czasu artystki rozpoczęły pracę nad projektami korzystając z pracowni ceramiki i pracowni fotograficzno – filmowej. Tworzenie okazało się być niczym art terapia w poradzeniu sobie z rzeczywistością i wojennymi traumami. Artystki realizowały prace nawiązujące do sytuacji w Ukrainie komentując na bieżąco aktualne wydarzenia. Każda z nich otrzymała możliwość pokazania projektu w Galerii Małej w Centrum Aktywności Twórczej w Ustce. Obecnie gościmy 6 artystek z ich rodzinami.

W terminie 1.07.2022 – 31.08.2022 rozpoczęliśmy
„Multimedialny Plener Ukraiński” w Ustce

Na realizację projektu trzymaliśmy dofinansowane od Narodowego Centrum Kultury „Kultura – Interwencje. Edycja 2022”. Artystki oprócz pracy nad projektami, wykonają warsztaty dedykowane lokalnej społeczności i turystom oraz działania w przestrzeni miejskiej Ustki i Słupska.

__________________________________________________________

Tereza Barabash

Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: wideo-art, tkanina, sztuka site specific
Okres pobytu: marzec – maj 2022

Tytuł projektu: „Pod ścianą”

24 lutego 2022 r. rozpoczęła się na pełną skalę wojna Rosji z Ukrainą (w rzeczywistości trwa już od 8 lat). Z tego powodu 25 lutego wywiozłam naszego syna ze Lwowa. Myślałam, że za kilka godzin nie będę miała dokąd i do kogo wrócić, bo okupanci fizycznie zniszczą mój kraj. Uciekając nie mogłam zabrać wszystkich niezbędnych rzeczy, potrzebnych podczas podróży, było za mało czasu. Wzięłam okulary przeciwsłoneczne, żeby zakryć załzawione oczy. Teraz, 11 kwietnia, mój kraj istnieje i broni nasze życia i wolność. Nadal noszę okulary przeciwsłoneczne, ale już nie płaczę. Ponieważ ludzka psychika przyzwyczaja się i zgadza się z tą sytuacją jako faktem. Podczas rezydencji artystycznej planuję zrealizować projekt „Pod ścianą”, w którym chcę przedstawić masowe mordy na Ukraińcach, w tym na ludności cywilnej.

Tereza Barabash – urodziła się w 1984 roku we Lwowie. Zajmuje się tkaniną, instalacją, sztuką audiowizualną i land artem. Studiowała na Wydziale Tkaniny Artystycznej Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuki. Dwukrotna stypendystka programu Ministra Kultury Gaude Polonia (2010, 2016). Od 2010 roku jest członkinią Narodowego Związku Artystów Ukrainy.

Aktywna uczestniczka międzynarodowych wystaw, festiwali, plenerów, projektów artystycznych w Ukrainie i za granicą. Za pracę „Rain in UA” otrzymała wiele nagród, w tym dwa najwyższe wyróżnienia – Złoty Medal i Nagrodę Fundacji Akapi za najlepszy debiut na 15. Międzynarodowym Triennale Tkaniny Artystycznej w Łodzi (2016).

__________________________________________________________

Marina Talutto

Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: rysunek, wideo – art
Okres pobytu: marzec – maj 2022

Tytuł projektu: „Dym”

Projekt „Dym” realizowany podczas rezydencji artystycznej  odnosi się do osobistej historii dotyczącej mnie, mojej rodziny i obywateli mojego kraju. Opowiada o naszej przymusowej ucieczce z kraju w wyniku brutalnych działań wojsk rosyjskich na terytoriach Ukrainy. Seria prac „Dym” zostanie wykonywana na dużych kartkach papieru w autorskiej technice. Będzie opowiadać o atakach powietrznych ze strony wroga. Dym jest ich konsekwencją, dym dowodem wojny. Dym to strach. Dym jest niewiadomą. Dym to ból, cierpienie i śmierć. Czarno – białe pola dymu wydają się zamarzać w bezruchu. Za dymem kryje się niezmiennie rozpacz i ból. Przedstawienia odwołują się do nieodgadnionej przyszłości – do niepewności własnego istnienia. Zmuszona do przeniesienia się do innego kraju ze względu na dziecko, jestem po drugiej stronie dymu. Gdy dym się rozproszy – widać będzie całkowite zniszczenie własnej ziemi i własnego domu. Dym jest dowodem popełnienia zbrodni. To będzie ogromny strach zobaczyć rzeczywistość po opadnięciu kurzu.

Marina Talutto urodziła się w Kijowie w 1982 roku. Ukończyła Państwowe Liceum Artystyczne im. Tarasa Szewczenki oraz Narodową Akademię Sztuk Pięknych i Architektury w Kijowie na Ukrainie. W 2010 roku otrzymała stypendium programu stypendialnego Ministra Kultury Gaude Polonia. Brała udział w projekcie „Premonionion: Ukrainian Art Now” w Saatchi Gallery (Londyn). Jest aktywną uczestniczką wielu wystaw i projektów artystycznych na Ukrainie i za granicą.

__________________________________________________________

Olena Naumenko

Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: rysunek, wideo – art, ceramika
Okres pobytu: marzec – maj 2022

Tytuł projektu: „Podróż do przemyślenia życia”

Projekt wykonany podczas pobytu na rezydencji artystycznej składa się z dwóch części: obiektów ceramicznych i realizacji wideo. Ze szkliwionej gliny wykonywałam modele zniszczonych budynków w Ukrainie. Film przedstawia wspólną wielodniową podróż z córką i przyjaciółmi z Kijowa do Ustki (zaraz po wybuchu wojny). Podczas ucieczki kręciłam krótkie filmy dokumentujące naszą wędrówkę. Film zmontowałam w telefonie. Projekt będzie przedstawieniem mojego strachu i bólu, a także kraju i morza, które nas uratowały. Będzie też opowieścią o tęsknocie za krewnymi, którzy zostali w Kijowie.

Olena Naumenko – urodziła się w 1981 roku w Kijowie. Absolwentka Wydziału Malarstwa Państwowej Akademii Sztuk Pięknych i Architektury w Kijowie (2005). Członkini Krajowego Związku Artystów Ukrainy (od 2008) i grupy artystycznej „Yod”. „Za pomocą klasycznych i nowoczesnych technik pracuję w gatunku sztuki współczesnej z następującymi materiałami: magnes, metal, ceramika, malarstwo, kredki. Badam tematy ponownego przedefiniowania malarstwa klasycznego. Dzięki narodzinom córki zajmuję się tematem macierzyństwa i roli matki – artystki we współczesnym społeczeństwie. Wykonuję prace wideo, a za jego pomocą odkrywam otaczający mnie świat i staram się zrozumieć moje uczucia” – Olena Naumenko.

__________________________________________________________

Hanna Oborska

Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: rysunek, fotografia, ceramika
Okres pobytu: marzec – maj 2022

Tytuł projektu: „Portret przez wojnę” / „Odcisk”

Projekt fotograficzny realizowany podczas rezydencji artystycznej wzywa do nakreślenia paraleli pomiędzy życiem po wojnie rozpoczętym 24 lutego w Ukrainie, a spokojnym życiem przed wojną z Rosją. Portretuję kobiety – uchodźczynie, zmuszone do opuszczenia z dziećmi swojego kraju – Ukrainy i udających się do krajów europejskich, takich jak Polska, Niemcy, Francja i Szwajcaria.

Przedstawię ten projekt w formie kolaży fotograficznych. Na portretach kobiet z dziećmi wyeksponuję fotografie zniszczonych domów w Kijowie, Mariupolu, Chersoniu i Charkowie, a także zdjęcia z przedwojennego życia domowego tych osób. Zależy mi na pokazaniu przez moją twórczość sposobu w jaki wojna dotarła do mojego kraju i na zawsze zmieniła nasze życie.

Drugi projekt zostanie wykonany w pracowni ceramiki. Będę wykonywać w kwadratowych glinianych płytkach odlewy rzeczy, które kobiety i dzieci zabrały ze sobą w ostatniej chwili przed ucieczką, rzeczy takich jak klucze, paszport i biżuteria. Druga część projektu to odlewy rąk ludzi, którzy pomogli wyciągać nas z wojennego chaosu, ręce pomagające wszystkim naszym kobietom i dzieciom w Polsce.

Anna Oborska – urodziła się w 1980. Ukończyła Wydział Fotografii, Wydział Ceramiki oraz Wydział Pedagogiki Więziennej z Dziećmi Specjalnymi. Przez długi czas uczestniczyła w programie artystycznym z Arsenałem Sztuki w ramach międzynarodowego wsparcia dzieci z autyzmem i zespołem Downa. Zajmuje się działalnością kuratorską w ramach Festiwalu Białych Nocy, na którym co roku swoją sztukę prezentuje około 30 malarzy, rzeźbiarzy, artystów cyfrowych i twórców instalacji.

__________________________________________________________

Ryabchuk Anastasiia

Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: rysunek, ceramika
Okres pobytu: marzec – maj 2022

Tytuł projektu: „Wartości”

Projekt realizowany podczas pobytu na rezydencji artystycznej nosi tytuł „Wartości”. Chciałabym zwrócić uwagę na problemy współczesnego świata w czasach kryzysu, globalizacji i postrzegania świata przez pryzmat wirtualności. Chciałabym zwrócić się ku poszukiwaniom niematerialnej wartości ludzkiego życia.

Ryabchuk Anastasiia – urodziła się w Kijowie, ukończyła Kijowski Narodowy Uniwersytet Budownictwa i Architektury (Magister Sztuk Stosowanych Dekoracyjnych). Pracuje z różnymi materiałami i technikami: emalia, ceramika, malarstwo, grafika. Jej prace znajdują się w Muzeum w Kecskemé (Węgry), Muzeum Ukraińskiego Malarstwo w Dnieprze i Narodowym Muzeum Użytkowych Sztuk Zdobniczych w Kijowie.

__________________________________________________________

Kateryna Sklianchuk

Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: ceramika
Okres pobytu: marzec – maj 2022

Tytuł projektu: „Drzewo Życia”

Podczas pobytu na rezydencji artystycznej mam zamiar realizować projekt „Drzewo Życia”, będący dialogiem z historią mojej rodziny w kontekście przeszłości i współczesności. Chciałabym opowiadać o rodzinnych wartościach i tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie przez kobiety i o pracy włożonej w podtrzymanie więzów rodzinnych. Według mnie, dopóki będą istniały rodzinne tradycje i wartości i będą pielęgnowane, pomimo rozdzielenia nas przez wojnę, będziemy wciąż razem.

Kateryna Sklianchuk – urodziłam się w Wołyniu, w rodzinie szanującej ukraińskie tradycje i wartości rodzinne. Uczyłam się w Państwowej Artystycznej Średniej Szkole im. Szewczenka i w Kijowskim Państwowym Instytucie Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa im. M. Boychuka. Zajmuję się ceramiką, grafiką, malarstwem i rysunkiem.

 

__________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2021 / CZĘŚCIOWO ONLINE

W Centrum Aktywności Twórczej w Ustce planujemy w roku 2021 przeprowadzić 6 stacjonarnych dwumiesięcznych rezydencji artystycznych. Wybór 3 aplikacji został dokonany za podstawie przesłanych zgłoszeń zawierających mi.in dokumentację wcześniejszych realizacji i propozycję projektu nawiązującego do historii Ustki oraz dedykowanego lokalnej społeczności.

Dwóch artystów/artystek z Polski zostanie wybranych podczas otwartych naborów do programu rezydencji artystycznych:

„Badania przeszłości” (lipiec/ sierpień 2021). Partnerem programu jest Fundacja PZU.
„Praktyki ekologiczne na polu artystycznych działań” (wrzesień/październik 2021). Partnerem programu jest Stowarzyszenie Autorów ZAiKS.

W czasie pandemii Covid-19 realizujemy rezydencje artystyczne jedynie dla artystów/artystek z Polski. Uczestnicy i uczestniczki programu rezygnują z prowadzenia warsztatów i ograniczą kontakt z publicznością. Część działań artyści/artystki przeniosą do przestrzeni wirtualnej, strony internetowej BGSW i do profili BGSW i CAT w social mediach, gdzie będą prezentować kolejne etapy pracy. Finalne rezultaty wykonywanych projektów będzie można zobaczyć podczas końcowej prezentacji (wernisaż online, wystawa dostępna dla publiczności przy zachowaniu środków ostrożności). Taka forma pracy może sprawić, że artyści/artystki zamiast skupić się na końcowym rezultacie, skupią się na rozbudowaniu koncepcji i samym procesie kreatywnym. Być może ich projekty ewoluują do innych form i będą kontynuowane w przyszłości.

Wybrani artyści/artystki reprezentują różne dziedziny sztuki (fotografia, performance, instalacje site-specific, video, ceramika), różne postawy twórcze i zainteresowania, od sztuki abstrakcyjnej po sztukę zaangażowaną społecznie.

W razie konieczności zamknięcia CAT z powodu pandemii Covid-19 przewidujemy przeniesienie naszych działań do przestrzeni wirtualnej, prezentacji najciekawszych projektów powstałych podczas rezydencji artystycznych w latach 2013-2020 i propozycji warsztatów online zainspirowanych twórczością artystów/artystek będących w przeszłości uczestnikami rezydencji artystycznych w CAT. Dopuszczamy zmiany w harmonogramie w związku z pandemia Covid-19 i przesunięciem części programu rezydencji artystycznych z 2020 r.

W styczniu 2021 rozpoczynamy program rezydencji artystycznych online. W wyniku przeprowadzonego otwartego naboru wyłoniliśmy 4 uczestników: 2 artystów z Polski i 2 artystów z zagranicy. Przez dwa miesiące pracowali nad projektami odpowiadającymi założeniom tematu rezydencji „Miejsce – wewnątrz / Place – Inside” wykorzystując do działań swoje miejsce zamieszkania lub pracownię i prezentując rezultaty pracy online.

———————————————-

Kamila Czosnyk
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Rysunek, instalacja, wideo, performance
Okres pobytu: styczeń / luty 2021

Tytuł projektu: “Kontestacje symulacji”

Czym jest właściwie ludzka pamięć? Czym jest nasza indywidualna pamięć, a czym pamięć zbiorowa? Moim zdaniem jest zbiorem naszych przekonań, odbić pewnych symulacji przeżywanych w trakcie całego życia.

W oparach tej symulacji, chciałabym stworzyć literacką opowieść o życiu najstarszych mieszkańców miasta, zacieraniu się wspomnień i przejściu życia w jego istnienie jako świadectwa. W czasie trwania rezydencji zamierzam zbierać historie osób, które mieszkały, bądź mieszkają w Ustce o ich życiu w kontekście zmieniającego się miasta, jak wyglądało gdy tu przyjechali i jak potoczyły się ich losy. Zapraszam wszystkich spadkobierców pamięci chcących podzielić się swoimi opowieściami bądź tymi zapamiętanymi z historii rodzinnych. Opowiedziane historie ludzi i miejsc posłużą mi do namalowania obrazów i stworzenia instalacji artystycznej w przestrzeni miasta.

Kamila Czosnyk – ur. w 1988 roku. Artystka intermedialna, performerka, edukatorka. Obecnie doktorantka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni prof. Wojciecha Zamiary. Swoje działania artystyczne realizowała we współpracy z Galerią Labirynt, Galerią Białą, MOCAK, Centrum Kultury w Lublinie, BWA Awangarda we Wrocławiu, Muzeum Azji i Pacyfiku. Stypendystka Miasta Lublin (2018), oraz MKiDN (2018). Jej prace prezentowane były w ramach: NO Budget Show, Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Efemerycznej, 22 Międzynarodowy Festiwal Konfrontacje Teatralne, Przeglądzie Sztuki Survival we Wrocławiu, Wideonews, Performance Platform Lublin, Kiyv Art Week. Artystka niesamowicie wrażliwa, tworząca na pograniczu sztuki performance, wideo artu oraz instalacji artystycznej. Główną osią jej działań jest obserwacja tego, co zewnętrzne: wszystkich zdarzeń, osób, historii i przesączanie ich przez subiektywizm artystki. W swoich pracach stara się opisać pewne spostrzeżenia dotyczące otaczającego ją świata oraz ludzkiej egzystencji.

———————————————-

Alicja Biała
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: ceramika
Okres pobytu: marzec / kwiecień 2021

Tytuł projektu: “Pająki”

Wystawa indywidualna „Pająki” Alicji Białej jest wynikiem pobytu artystki na rezydencji artystycznej w Centrum Aktywności Twórczej w Ustce, gdzie pracowała nad cyklem rzeźb świetlnych wykonanych ze szkliwionej ceramiki i miedzi. Wieloczęściowe obiekty nawiązują do tradycji wykonywania tradycyjnych, ludowych ozdób zwanych pająkami lub żyrandolami, mających przynosić szczęście i dobrobyt dla domostwa, w którym zostały umieszczone i dla jego domowników.

Alicja Biała – artystka wizualna pracująca w różnych mediach i skalach, od rysunku po 500-metrowe powierzchnie. Autorka serii kolaży o Polsce „Wycinanki Polskie”, czy instalacji dotyczącej zmian klimatu „Totemy”. Jednym z ostatnich projektów artystki jest realizacja rzeźb świetlnych „Pająki” wykonana z ceramiki i miedzi w trakcie pobytu na rezydencji artystycznej w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej w Słupsku. Projekt z ambicjami bycia antydepresyjnym remedium jest inspirowany ludowymi pająkami, zwanymi również żyrandolami. Obecnie studiuje w Royal College of Art i Royal Drawing School w Londynie kończąc studia magisterskie

———————————————-

Grupa Frakcja
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: działania w przestrzeni miejskiej, performance, video
Okres pobytu: czerwiec 2021

Tytuł projektu: „Plaża żeńska. Frakcja na wyjeździe”

Monika Czarska, Roksana Kularska-Król, Alicja Kujawska, Anka Leśniak, Aurelia Mandziuk, Beata Marcinkowska, Marta Ostajewska

Uczestniczki rezydencji mają zamiar pracować nad strategiami artystek w czasach kryzysu. Chcą się odnieść do zjawiska narastania tendencji separatystycznych, tęsknoty za „tradycją”, oznaczającą w rzeczywistości umocnienie postaw nacjonalistycznych, patriarchalnego porządku w życiu i ograniczeniu wolności twórczej. Artystki zamierzają realizować działania artystyczne oparte o archiwa, biografie oraz prac typu site-specific.

Frakcja – międzypokoleniowa grupa artystek i teoretyczek sztuki założona w 2016 roku w Łodzi. Grupa działa przy Stowarzyszeniu Sztuka i Dokumentacja. Frakcja zrzesza artystki działające indywidualnie na polu sztuki na pograniczu takich dziedzin jak sztuka instalacji, performance, video-art, malarstwo, rzeźba, czy research as art. Celem grupy jest popularyzacja sztuki tworzonej przez kobiety, zarówno poprzez wspólne wystawy członkiń grupy, jak i spotkania oraz dyskusje dotyczące obecności kobiet na polu sztuk wizualnych. Grupa ma charakter demokratyczny, nie posiada liderki, wszystkie decyzje podejmowane są wspólnie poprzez rozmowy i głosowania. Tematy interesujące członkinie grupy to m.in. problematyka feministyczna i działania w dialogu z konkretną przestrzenią.

———————————————-

lipiec / sierpień 2021

Rezydencja artystyczna „Badania przeszłości” z honorarium dla artysty wyłonionego na drodze otwartego naboru.
Spośród 15 aplikacji został wybrany / Konrad Juściński
Partnerem programu jest Fundacja PZU

Konrad Juściński
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: działania w przestrzeni, performance, video, obiekty
Okres pobytu: lipiec / sierpień 2021

Tytuł projektu: „Miejsce bezpieczne – utopia przemijania”

Celem planowanego projektu będzie analiza pojęcia “miejsca bezpiecznego” w kontekście utopii. Moje działania mieszczą się w obszarze rzeźb / instalacji połączonych z realizacjami performance oraz wideo. Ważnym elementem mojej rezydencji będą warsztaty z publicznością, podczas których zaistnieje możliwość przeprowadzenia wspólnych eksperymentów dotyczących pracy z obiektem, ciałem i z tym, co oferuje potencjał miejsca. W mojej pracy twórczej interesuje mnie pojęcie praprzestrzeni jako substancji istniejącej przed człowiekiem, przestrzeni pojmowanej i ukazywanej stopniowo poprzez zamieszkiwanie i „udeptywane” ziemi, na której przebywamy. Proces poszukiwania i eksperymentowania w sztuce, wiążę z działaniem nazwanym „zauważonym przypadkiem”. Przypadek i jego prowokowanie jest dla mnie ważnym aspektem twórczości pojawiającym się z zewnątrz i nadającym działaniu wymiar konieczny. W sztuce interesuje mnie to, czego nie znam, mając na myśli wymianę wzajemnych iluzji czy też bezpośredni kontakt ze światem reprezentowanym każdorazowo inaczej. W działaniach artystycznych poszukuję pewnej symultaniczności dopełnienia i braku nadających obserwowanemu zjawisku charakter kontemplacyjny.

Konrad Juściński – zajmuje się twórczością w obszarze działań z przestrzenią, obiektem i performance. W 2014 roku obronił doktorat na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, gdzie studiował, a wcześniej, w 2002 roku, otrzymał dyplom na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa. Aktualnie jest zatrudniony na stanowisku profesora w uczelni WSUS w Poznaniu. Prowadzi Pracownię Rzeźby w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Zielonogórskiego.

———————————————-

wrzesień / październik 2021

Rezydencja artystyczna „Praktyki ekologiczne na polu artystycznych działań”
z honorarium dla artysty/artystki wyłonionego/nej na drodze otwartego naboru

Joanna Dudek
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: rzeźba, działania w przestrzeni
Okres pobytu: wrzesień/październik 2021

Tytuł Projektu: Słowińskie zielniki

Projekt ma na celu zbadanie zagadnień związanych z ziołolecznictwem etnicznych mieszkańców Pomorza – Słowińców. W ramach rezydencji chciałabym się pochylić nad ideą „rzeźby społecznej” i „żywej rzeźby” upamiętniając nie pojedynczą jednostkę, lecz grupę etniczną za pomocą ziół uprawianych w „przydomowych” ogródkach. Proces twórczy polegać będzie na rozmowach z lokalnymi mieszkańcami oraz na konsultacjach z pracownikami Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach i Muzeum Kultury Ludowej Pomorza w Swołowie. Uważam, że projekt upamiętni dawnych mieszkańców regionu a także pokaże, że ziemia, która niegdyś dzieliła, o którą kiedyś walczono, teraz może łączyć i to ona wymaga opieki i troski ponad podziałami.

Joanna Dudek – artystka wizualna działająca w obszarze instalacji przestrzennej, malarstwa oraz projektowania. W swoich pracach zajmuje się cielesnością, bada relacje między psyche i some, a także relacjami między człowiekiem a naturą przez co poświęca wiele uwagi doborowi materiałów i ich właściwościom. Odwołuje się do idei holizmu jako jedności ciała, psychiki, ducha i natury. Obecnie asystentka na Wydziale Architektury Wnętrz, członkini inicjatywy „Płaskowyż Klimatyczny” współorganizowanej przez galerię Propaganda w Warszawie, w 2020 roku stypendystka MKiDN „Kultura w Sieci”, w 2019 roku uczestniczka Szkoły Letniej w Bauhaus Universitat.

Partnerem programu jest Stowarzyszenie Autorów ZAiKS

 

———————————————-

Rezydencje artystyczne online

 

Styczeń / luty 2021 – Rezydencje artystyczne online „Miejsce – wnętrze / Place – inside”

Program rezydencji artystycznych online „Miejsce – wewnątrz / Place – Inside” był odpowiedzią na kontynuowanie programu rezydencji artystycznych w czasie pandemii Covid-19 i obostrzeń związanych z podróżowaniem oraz próbą przeniesienia rezydencji artystycznych do przestrzeni wirtualnej odwracając ich główne założenia. Dotychczas nasza instytucja preferowała projekty nawiązujące do historii miasta, aktualnych wydarzeń na polu socjologiczno – kulturowym. Od artystów oczekiwaliśmy nawiązania dialogu z lokalną społecznością, angażowania jej przy powstawaniu realizacji przez organizowanie spotkań i warsztatów. Tym razem zachęcaliśmy artystów i artystki do składania propozycji projektów powstających w aktualnym miejscu przebywania, przestrzeni mieszkania lub pracowni, nawiązujących do problemu odosobnienia wynikającego z przyjęcia nowych reguł życia w związku z pandemią Covid-19. Głównym bohaterem stał się twórca/twórczyni i ich życie wewnętrzne zrelacjonowane w sposób możliwy do prezentacji online. Nie oczekiwaliśmy powstania gotowych prac, chcielibyśmy się skupić na procesie pracy nad projektem i dokumentowaniu jego kolejnych etapów tworząc platformę wymiany myśli i doświadczeń.

Do konkursu wpłynęły 34 zgłoszenia od artystów z całego świata, na rożnych szczeblach kariery artystycznej. Artyści wyłonieni z wyniku otwartego naboru reprezentowali różne postawy twórcze, różne media i różne podejście do tematu zaproponowanego do realizowania

1. Ermina Apostolaki „DollHouse?” (Grecja)
2. Maksim Finogeev „Other Characteristics” (Ukraina)
3. Dorota Ścisła „Brainstorm” (Polska)
4. Dominik Więcek „Ciemność” (Polska)

————————————————————————————————————————-

Marzec / kwiecień 2021 – Rezydencje artystyczne online „Podróż w miejscu / Trip in Place” / współpraca – 8 Pracownia Rysunku Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu

Program rezydencji artystycznych online został skierowany do studentów i studentek Wydziału Malarstwa i Rysunku Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Zachęcaliśmy do składania propozycji projektów powstających w aktualnym miejscu przebywania, przestrzeni mieszkania lub pracowni i oscylujących pomiędzy tematem podróży jako tęsknoty do odkrywania nowego, a niemożliwości jej wykonania. Tworzenie opowieści o potencjalnej wędrówce nad morze wykonanej z miejsca aktualnego pobytu było głównymi założeniem projektu. Bohaterami stali się artyści i artystki oraz ich życie wewnętrzne zrelacjonowane w sposób możliwy do prezentacji online. Nie oczekiwaliśmy powstania gotowych prac, chcielibyśmy skupić się na procesie pracy nad projektem i dokumentowaniu jego kolejnych etapów tworząc platformę wymiany myśli i doświadczeń.

Jedynymi kryteriami było stworzenie cyklu prac przy użyciu mediów umożliwiających prezentację w przestrzeni wirtualnej galerii i chęć udziału w konferencji online podsumowującej program.

Współpraca / dr hab. Katarzyna Kujawska-Murphy, prof. UAP

Uczestnicy i uczestniczki: Daria Antkiewicz Agnieszka Berest Julia Białas Oliwia Dubielak Aleksandra Komsta Kamila Lukaszczyk Daniel Malinowski Katarzyna Strzykalska Julia Ślusarczyk Mikołaj Wąsowicz Natalia Czarcińska – adiunktka w V Pracowni Malarstwa UAP

_________________________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2020

Weronika Teplicka
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Rysunek, malarstwo, fotografia, instalacja, performance
Okres pobytu: styczeń / luty 2020

Tytuł projektu: „Opowieści o codzienności. Między latem i latem.”

Projekt „Opowieści o codzienności. Między latem i latem” będzie kontynuacją moich długofalowych działań polegających na rejestrowaniu mojego życia na prowincji. Traktuję to jako sposób na tworzenie sztuki w miejscu, gdzie dostęp do niej jest ograniczony. Bezpośrednią inspiracją był dla mnie esej Jolanty Brach-Czainy „Szczeliny istnienia” oraz twórczość Georgesa Pereca. Projekt będzie polegał na dokumentowaniu mojej codzienności, tj. wszystkich zwykłych, powtarzalnych czynności i drobnych wydarzeń, które zazwyczaj są szybko usuwane z pamięci (a to z nich składa się moje istnienie) oraz opisywaniu wszelkich przedmiotów i surowców potrzebnych do życia i dokumentowania ich zużycia. Materiał gromadzony będzie w postaci zapisu wideo, diagramów, szkiców i statystyk. Chcę, aby zebrana dokumentacja była bardzo szczegółowa i wyczerpująca. Jednocześnie w podobnej formie będę starała się utrwalać życie mieszkańców Ustki. Pragnę z pozycji obserwatora szukać analogii pomiędzy ich życiem poza sezonem turystycznym a moim życiem jako artysty żyjącego poza centrum. Rezultatem moich działań stanie się dwukanałowe wideo, którego uzupełnieniem i naukowym rozwinięciem będzie gromadzony zbiór statystyk w formie rysunków i wydruków cyfrowych.

Weronika Teplicka – ur. w 1981 roku. Ukończyła studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu – obecnym Uniwersytecie Artystycznym (dyplom w pracowni prof. Piotra C. Kowalskiego), studiowała też w Accademia di Belle Arti w Neapolu. Zajmuje się malarstwem, instalacją, tworzy obiekty ze swoich nieudanych obrazów, odpadów, rodzinnych pamiątek itp. Ostatnio realizuje filmy o swoim życiu na prowincji. Jej prace znajdują się m.in. w Kolekcji Galerii Bielskiej BWA. Mieszka i pracuje na Pomorzu.

_________________________________________________________________________

Pamela Leończyk
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Wideo, instalacja, performance
Okres pobytu: sierpień / wrzesień 2020

Tytuł projektu: „Biały szum”

Projekt “Biały szum” stanowi kontynuację poszukiwań wokół tematów związanych z kryzysem ekologicznym, zmianami klimatycznymi oraz wpływem człowieka na środowisko. Stanowi próbę usytuowania natury w centrum. Podczas rezydencji przedmiotem moich artystycznych poszukiwań będzie woda. Obecnie nad Polską (i światem) ciąży zagrożenie poważnej zmiany klimatycznej, która jest związana z ociepleniem klimatu oraz postępującym wysychaniem wód gruntowych, jezior i rzek. Instalacja performatywna, która powstanie w trakcie pracy będzie efektem zbierania dźwięków, obrazów wody, które następnie poddane zostaną elektronicznemu przetworzeniu. Przestrzeń instalacji będzie przepełniona dźwiękami fal, nadmorskich ptaków oraz w warstwie wizualnej nagraniami przebitek wody, nieba, światła i cienia. Ważnym elementem doświadczenia będzie budowanie narracji za pomocą wrażeń świetlnych. W tak zbudowanej przestrzeni dźwiękowo-wizualnej pojawią się nagrania rozmów z mieszkańcami Ustki. Planuję stworzyć przestrzeń rozmowy o postępującym kryzysie gospodarki wodnej w Polsce. W niedalekiej przyszłości woda może być produktem luksusowym. Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie Polskę, w której dostęp do wody jest limitowany, a jej koszt wyższy niż paliwo?

Pamela Leończyk – reżyserka, performerka, autorka instalacji performatywnych. Studiuje reżyserię teatralną na warszawskiej Akademii Teatralnej. Absolwentka Wiedzy o Teatrze oraz Performatyki Przedstawień na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Stypendystka Laboratorium Nowego Teatru organizowanego przez Teatr Nowy Proxima w Krakowie. Laureatka Stypendium Twórczego Miasta Krakowa 2020. Laureatka Międzynarodowego konkursu na realizację instalacji artystycznej ANIMATUS. Rezydentka programu „Doświadczanie zmysłami” organizowanego przez Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia”. Jej prace artystyczne były pokazywane podczas festiwalu FIST w Belgradzie. Jej spektakl “ciało proces” został nagrodzony Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Niezależnych OFTeN. Spektakl „Mironlandia” z udziałem Powstańców Warszawskich, który reżyserowała w tandemie z Aleksandrą Skorupą został zakwalifikowany do festiwalu The Best Off na najlepszy spektakl nieinstytucjonalny. Uczestniczyła w projektach międzynarodowych organizowanych przez Platform European Theater Academy w Cesis (Łotwa), gdzie zrealizowała spektakl site-specific “Free the monument”. W Salzburgu we współpracy z grupą reżyserów europejskich przygotowała spektakl “Poor Rich Europe”. Laureatka stypendium artystycznego Prezydenta Miasta Suwałki.

_________________________________________________________________________

Joanna Łałowska
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: wideo, instalacja, architektura, design
Okres pobytu: październik / listopad 2020

Tytuł projektu: „MARE VANITAS. O przemijaniu Morza Bałtyckiego”

Oceany i morza pokrywają 71% powierzchni planety i odgrywają kluczową rolę w życiu na Ziemi. Produkują one większość dostępnego tlenu i regulują klimat, będąc domem dla tysięcy różnych gatunków zwierząt morskich. Nasz dobrobyt ekologiczny, społeczny i gospodarczy jest nierozłącznie związany z dobrostanem mórz i oceanów. Jako projektantka chcę zgłębić koncepcję stworzenia świętej przestrzeni dla pogrążonego w żałobie Morza Bałtyckiego. Moje zaproszenie jest duchową, leczniczą wizytą w zaprojektowanej specjalnie przestrzeni, drogą eksploracji morza jako własnej sfery mentalnej. Dokonam tego poprzez stworzenie zamkniętej przestrzeni dla odwiedzających, badając przy tym moc dźwięków łączących poszczególne miejsca na mapie wybrzeża w okolicy Ustki oraz namacalnej potrzeby wykorzystania technologii przy transmisji naszej “tożsamości” w relacji do Morza Bałtyckiego.

Podczas rezydencji będę starała się przyjrzeć i zbadać następujące kwestie. Czy zmiana jest możliwa bez strat? Jak można rozumieć straty w środowisku naturalnym jako mechanizm nierównomiernie rozłożony na podziały społeczno-ekonomiczne? Czy strata aktywizuje społeczność? W jaki sposób możemy zbiorowo przeżyć żałobę? Jaka jest relacja między zmianą środowiska, pamięcią, stratą i żalem?

Żal jest naturalną odpowiedzią na stratę, niezależnie od tego, czy jest to osoba, czas, potrzeba czy nadzieja. Eksploruję to pojęcie na sposób, w jaki interpretujemy i analizujemy relację z wodą jako źródłem życia.

Joanna Łałowska – prace artystki często zgłębiają ideę przestrzeni, poprzez trójwymiarowy język, odważne kolory, emocjonalną narrację i pracę z ekologią i duchowością. Będąc oryginalnie Warszawianką, artystka wychowała się w Afryce i mieszkała w kilkunastu krajach na całym świecie, co otworzyło ją na wielonarodowe wpływy kulturowe i podejście do sztuki i projektowania. Po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 2012 r., projekty Joanny Łałowskiej były wystawiane na międzynarodowych wystawach i uczestniczyła w kilku programach rezydencji artystycznych. Obecnie jest badaczką w Royal College of Art w Londynie na Wydziale Architektury, ze specjalizacją zrównoważonego rozwoju miejskiego i rytuałami miejskimi. Jako artystka z kompleksowym podejściem do procesu projektowania, pracowała na arenie międzynarodowej w Europie, Azji i na Bliskim Wschodzie. Jej bogate doświadczenie sięga od kompleksowego projektowania przestrzeni (architektura, scenografia, instalacje site-specific), po projektowanie brandingu, konsultowania marek i strategii. W ciągu ostatnich dziesięciu lat pracowała na całym świecie nad projektami zaangażowanymi społecznie, świadomymi festiwalami, ruchami ekologicznymi i permakulturowymi + komercyjnymi koncepcjami przestrzennymi oraz brandingowymi wiodących światowych marek. W maju 2020 uruchomiła platformę badawczą dla Europy Wschodniej (ma zostać rozszerzona na skalę międzynarodową) dla innowacji projektowych i projektów zorientowanych na społeczność i zrównoważony rozwój.

_________________________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2019

Margot Sokołowska
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Rysunek, malarstwo, fotografia, instalacja, performance
Okres pobytu: 02 – 31.01.2019
http://margotsokolowska.com/

Margot Sokolowska – mieszka i pracuje w Bordeaux we Francji (od 2006 roku). Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im Władyslawa Strzeminskiego w Łodzi. Dyplom z wyróżnieniem w pracowni malarstwa Profesora Juliusza Narzynskiego i Pracowni Fotografii Prof. I. Pierzgalskiego. Zajmuje się malarstwem, instalacją i performancem. Uczestniczka rezydencji artystycznych we Francji i w Niemczech. Od 2013 roku moje malarstwo stało się figuratywne. Zmiana ta przyczyniła się do przedstawiania osobistych przemyśleń egzystencjalnych.

Podczas rezydencji w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej zamierzam stworzyć cykl obrazów rysowanych przedstawiających będących skutkiem mojej osobistej konfrontacji z miejscowym pejzażem. Obrazy z cyklu będą pytaniami o tożsamość i obecność. Szkice fotograficzne i wideo niezbędne do powstania cyklu mogą stać się osobną pracą dokumentalno-artystyczną.

_________________________________________________________________________

Emmanuel Penouty
Kraj pochodzenia: Francja
Dyscyplina: Performance , instalacja fotografia, kreacja obiektów
Okres pobytu: 02. – 31.01.2019
http://www.emmanuelpenouty.com/

Emmanuel pochodzi z Angouleme ale od czasu ukończenia École de Beaux-Arts w Bordeaux (1999) mieszka i tworzy w tym mieście Ukończył jednocześnie szkołę krawiectwa w Limoges. Jego częstym zajęciem jest tworzenie własnych obiektów oraz nadawanie nowych sensów obiektom już istniejącym dzięki czemu „daje im prawo do wypowiedzi” Od pięciu lat tworzywem do jego kreacji stały się puzzle.

Myślę o stworzeniu równolegle: instalacji, performance i wideo. Wszystko rozegra się wokół  obiektów umieszczonego w przestrzeni publicznej obiektem tym będzie Flaga. Sztandary często maja rozmiar człowieka i wpisują się w sposób naturalny w pejzaż. Flaga i jej deklinacje, jej znaczenia, zmiany znaczeń…. Flaga i znikanie. Flaga i nieobecność.

_________________________________________________________________________

Marzena Gruszczyńska
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Rzeźba i Ceramika, tkanina artystyczna, wzornictwo
Okres pobytu: 01 – 28.02.2019
https://www.facebook.com/rakudesign89/

Marzena Anna Gruszczyńska- ur. w 1989 roku w Szczawnicy. Ukończyła Liceum Plastyczne w Nowym Wiśniczu (ceramika użytkowa). Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. we Wrocławiu (Sztuka i Wzornictwo Ceramiki), oraz Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie (Kulturoznawstwo). Obecnie doktorantka w Katedrze Ceramiki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. W swojej praktyce artystycznej działa głównie w obszarze ceramiki i rzeźby oraz wzornictwa przemysłowego dla branży włókienniczej.

Moja aktywność twórcza i badawcza ma na celu podkreślenie znaczenia i roli rozwiązań artystycznych w sztuce ceramiki, które znacząco oddziałują na inne gałęzie sztuki projektowej. Przedmiotem moich zainteresowań są między innymi materiały i tkaniny naturalne, sposoby ich przeplatania, barwienia a następnie wykorzystanie ich w bliskiej relacji z ceramiką. W realizacjach powstałych w Centrum Aktywności Twórczej w Ustce przewiduję zastosowanie środków plastycznych, łączących umiejętności manualne (ręcznej pracy z gliną i warsztatem ceramicznym) oraz nowe technologie i możliwości projektowania graficznego. Finalizacją pobytu rezydencjalnego będzie wystawa.
_________________________________________________________________________

Sofiya Ahadova
Kraj pochodzenia: Azerbejdżan
Dyscyplina: Instalacja, video
Okres pobytu: 05.03.2019 – 05.04.2019

Sofija Ahadowa urodziła się w Neftcala w Azerbejdżanie w 1993 roku. Sztuką interesowała się od dzieciństwa. W 2009 roku rozpoczyna naukę w liceum artystycznym ADRN w Baku (Azerbejdżan), którego program opiera się na tradycyjnym, akademickim ujęciu sztuk pięknych. Z czasem zaczyna się interesować sztuką współczesną, którą podejmie w roku 2013 w ramach studiów licencjackich na Uniwersytecie w Sakarya w Turcji. Wkrótce uzyskuje roczne stypendium programu Erasmus, które umożliwia jej kontynuację kształcenia w Accademia di Belle Arti die Brera w Mediolanie (2015), gdzie zaczyna zgłębiać istotę sztuki konceptualnej.
Sofija uczestniczyła w różnych organizowanych w Azerbejdżanie konkursach już od najmłodszych lat – zajęła 2 miejsce w olimpiadzie wiedzy o prawach człowieka w Azerbejdżanie oraz 3 miejsce w turnieju organizowanym przez Urząd ds. Młodzieży i Turystyki w Natcala.

Prace Sofii wystawiane były zarówno w Azerbejdżanie, jak i zagranicą, np. w Centrum Kongresu i Kultury na Uniwersytecie w Sakarya (wystawa zbiorowa), „15” Ekim Gecidi Arka Plan / Art Gallery (wystawa zbiorowa), Newspaper Blackout Arka Plan / Art Gallery, „17 „Ekim Gecidi. Mekan Çizgi / Galeria sztuki (wystawa zbiorowa). Jej pierwsza wystawa indywidualna została zrealizowana w 2016 roku w „PnP” Arka Plan Art Gallery.

Co nas łączy? Kiedy wyczuwamy różnice? Czym była ludzkość na samym początku jej istnienia? Pytania te, stawiane w kontekście psychologii, kultury i przynależności obywatelskiej, stanowią punkt wyjścia w procesie tworzenia moich prac. Rasa, religia, kultura itd. to czynniki wpływające na poczucie odrębności, choć w rzeczywistości każdy człowiek musi samodzielnie realizować własne życie. Czynniki te powodują, że dostrzegamy Innego. Zaczynamy wyczuwać relacje pomiędzy Ja a Inny. Analiza różnic i podobieństw może wpłynąć na zmianę postrzegania. Poprzez proces twórczy pragnę odnaleźć ogniwo, które od zarania spaja społeczność ludzką. Oprócz wskazania różnych czynników i wpływów społecznych, moje prace stanowią wezwanie do wejścia w głąb własnej duszy, by w ten sposób odnaleźć tożsamość, którą próbujemy zmienić w różnicę.

W najnowszym projekcie postaram się oddać poczucie różnych miejsc w jednym miejscu. Jakie różnice (w architekturze, ulicach, smakach, ubiorach, języku itp.) odczuwamy, przenosząc się w nowe miejsce? I czy rzeczywiście mamy do czynienia z różnicą? Czy te czynniki rzeczywiście sprawiają, że różnimy się od siebie? Przebywając w konkretnym miejscu, nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, jak toczy się życie gdzie indziej. Nawet gdy myślimy o znanym nam miejscu, to i tak przywołujemy jedynie jego obrazy z pamięci. Przywykliśmy do wyczuwania miejsca, w którym się znajdujemy. Jest ono jak dusza, która zamieszkuje nasze ciało i nie próbuje zrozumieć innych. Ja i Inny. Chcę zebrać inne miejsca w jednym pomieszczeniu, by ukazać życie innych ludzi przeżywane w tym samym momencie, a przez to skłonić ludzi do myślenia o innych kulturach, życiu, itd.

_________________________________________________________________________

Olga Babak
Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: Grafika
Okres pobytu: 01 – 30.04.2019
https://www.flickr.com/people/olya-babak/

Olga Babak – artystka wizualna z Ukrainy, absolwentka Państwowej Akademii Projektowania i Sztuki w Charkowie; autorka wystaw indywidualnych na Ukrainie i w Polsce, uczestniczka wystaw zbiorowych, rezydencji artystycznych i festiwali na Ukrainie, w Polsce i Turcji; laureatka stypendium Ministerstwa Kultury Polskiej „Gaude Polonia”. W swojej twórczości zajmuje się głównie badaniami nad wpływem zmiany miejsca i otoczenia na tożsamość.
Projekt opracowywany w ramach rezydencji w BGSW ma na celu interpretację kontekstu środowiska miejskiego i tożsamości współczesnego mieszkańca Ustki. Realizacja projektu wiążę się z poszukiwaniem kodów kulturowych i trendów, które wywierają jakościowy wpływ na charakter obszaru i jego mieszkańców. Wyniki badań zostaną przedstawione w formie artbooka.

_________________________________________________________________________

Alex Urso
Kraj pochodzenia: Włochy
Dyscyplina: Instalacja, kolaż
Okres pobytu: 02 – 31.05.2019
https://alexurso.com/works/

Alex Urso (1987) – włoski artystą multidyscyplinarny, absolwent Akademii Sztuk Pięknych Brera w Mediolanie; zajmuje się głównie sztuką kolażu, asamblażu i instalacji przestrzennej. Jego prace były wystawiane w wielu publicznych i prywatnych instytucjach artystycznych, w tym: Estorick Collection (Londyn), Casa Testori (Mediolan), Circoloquadro (Mediolan), Zachęta Projekt Room (Warszawa), BWA Katowice, BWA Tarnów, Monopol Gallery (Warszawa), Instytut Włoskiej Kultury Krakowa, Galeria Entropia (Wrocław). Oprócz pracy twórczej, Urso zajmuje się również projektami kuratorskimi i publicystyką. W swojej działalności kuratorskiej koncentruje się przede wszystkim na relacji między sztuką włoską i polską. W 2017 roku był współkuratorem Biennale de La Biche. Od 2015 roku współtworzy włoskie czasopismo „Artribune”.

W ostatnich latach obserwujemy w Europie niepokojący wzrost ruchów skrajnie prawicowych; w wielu krajach partie konserwatywne i nacjonalistyczne zyskały znaczące poparcie elektoratów. Projekt Alexa Ursy zachęca do refleksji nad tymi zjawiskami.
Podczas rezydencji Urso wykona serię flag łączących motywy graficzne flagi uchodźców, która pojawiła się na Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro 2016 oraz flag krajów europejskich, takich jak Norwegia, Austria, Włochy, Grecja, Polska, Węgry, które w ostatnich latach wykazywały wrogość wobec Europy i jej wartości opartych na solidarności i tolerancji. Równolegle do serii flag powstanie również cykl kolaży poświęconych tej samej tematyce.

Projekt rezydencyjny Alexa Urso jest wspierany przez Fundację Paolina Brugnatelli (www.fondazionepaolinabrugnatelli.org)
_________________________________________________________________________

Tamara Stoffers
Kraj pochodzenia: Holandia
Dyscyplina: Malarstwo, kolaż, rzeźba
Okres pobytu: 03 – 28.06.2019
https://www.tamarastoffers.com/

W swoich badaniach Tamara Stoffers koncentruje się na estetyce i atmosferze doby socjalizmu, uwiecznianej w kolażach i asamblażach.Artystka urodziła się w 1996 roku w Zwolle w Holandii, dyplom w pracowni sztuk pięknych na Academie Minerva w Groningen w 2017 roku, od tego czasu pracuje samodzielnie. Jej prace były wystawiane w Sztokholmie, Brukseli, Rotterdamie i Moskwie.

W architekturze socrealistycznej dominowały budowle masywne, monumentalne o surowej, pozbawionej ozdób formie. Lokatorzy starali się stworzyć przyjazną przestrzeń w zuniformizowanych jednostkach mieszkalnych, lecz ponura fasada budynku nijak nie sprzyjała atmosferze intymności.

Interesują mnie zmiany przeprowadzane w budynkach doby socjalizmu w celu dostosowania ich do potrzeb społeczeństwa kapitalistycznego. Szczególnie fascynująca jest dla mnie kolorystyka budynków, pozostająca w sprzeczności z oryginalnym zamysłem architektonicznym. W moim projekcie chciałabym skupić się na blokach mieszkalnych przy ulicy Dąbrowszczaków. Mieszkańcy będą mogli pomóc w realizacji projektu, udostępniając zdjęcia bloku z czasów peerelu. Mam nadzieję, że w ten sposób uda mi się odpowiedzieć na nurtujące mnie pytania związane z fenomenem malowania budynków. Czy są to próby odcięcia się od przeszłości, czy też decyzje oparte na względach czysto estetycznych?

Kolejnym etapem realizacji projektu będzie wykonanie czarno-białych powiększeń zebranych zdjęć, na które ręcznie nałożę kolor. Chciałabym w ten sposób zachęcić mieszkańców Ustki, by przyjrzeli się architekturze funkcjonalnej oraz nowej tradycji malowania budynków.
_________________________________________________________________________

Kaushik Gupta
Kraj pochodzenia: Indie
Dyscyplina: Sztuka cyfrowa, fotografia, rysunek eksperymentalny.
Okres pobytu: 01 – 31.07.2019
https://kaushikgupta.wixsite.com/mysite

Twórczość Kaushika Gupty jest próbą uchwycenia esencji i duchowej natury życia oraz wyrazem instynktownej potrzeby reakcji na współczesny gorączkowy tryb życia. Artysta urodził się w 1979 roku w Kalkucie w Indiach, studia licencjackie (B.F.A) w latach 2002-2006 na wydziale malarstwa w Kolegium Sztuk Wizualnych w Kalkucie (przy Uniwersytecie Indira Kala Sangeet); od 2006 roku regularnie wystawia swoje prace; uczestnictwo w programie rezydencji artystów w AIR Frosterus, w Karasamaki w Finlandii, w okresie czerwiec-lipiec 2016 r.; udział w XVII Azjatyckim Biennale Sztuki w Shilpakala Akademi w Dhace w Bangladeszu oraz w Biennale Malarstwa Olejnego “Dafen” 2018 w Shenzen w Chinach. Autor wystawy indywidualnej pt. Remembrance of Things Past (Pamięć o przeszłości) wystawianej w siedmiu galeriach grupy The Nehru Centre w Indiach i Londynie (czerwiec, 2013). Współpraca z Działem Kulturalnym Wysokiej Komisji Indii w Londynie. Artysta mieszka i pracuje w Kalkucie.

Podczas pobytu w Ustce pragnę zrealizować projekt zorientowany przede wszystkim na poszukiwaniu odpowiedzi na proste pytania o życie ludzi jako istot społecznych. Zakończeniem rezydencji będzie wystawa fotografii, filmów wideo, sztuki cyfrowej i rysunków eksperymentalnych. Będzie to prezentacja dzieł „sztuki doskonałej”, zarówno pod względem zastosowania materiałowego, jak i walorów estetycznych.

_________________________________________________________________________

Sina Boroumandi
Kraj pochodzenia: Iran
Dyscyplina: Fotografia
Okres pobytu: 01 – 30.08.2019
http://ogallery.net/artists/boroumandi/

Sina Boroumandi, ur. 1980 r., fotograf samouk (przerwałem studia na Akademii Sztuk Pięknych), mieszka i pracuje w Teheranie w Iranie. Wybrałem fotografię przede wszystkim ze względu na jej zakorzenienie w rzeczywistości (fotografowane obiekty). W swojej pracy artystycznej obsesyjnie usiłuję dotrzeć do samego jądra rzeczywistości bądź ukrytej prawdy. Fotografia przedstawia świat takim, jakim jest, i jakim postrzegają go ludzie, co jednak okazuje się mało pomocne w odkrywaniu ukrytych wymiarów świata. Świadomość ta pomogła mi w odkrywaniu i doświadczaniu nowych sposobów widzenia i skłoniła do wykorzystania efektów optycznych. W tym celu nie wykorzystuję jednak funkcji aparatu ani możliwości obróbki zdjęć w ciemni, lecz wykonuję manipuluję i modyfikuję promienie świetlne, które przenoszą obraz przez aparat na kadr.

Symulakrum, według definicji w słowniku j. angielskiego Merriama Webstera, oznacza formę będącą naśladownictwem bądź wyobrażeniem rzeczywistości. Według Wikipedii, terminu simulacrum używano w XVI-wiecznej angielszczyźnie w znaczeniu posągu bądź obrazu najczęściej przedstawiającego bóstwo. Z końcem XIX w. termin zyskał także drugie znaczenie w odniesieniu do wizerunku podrzędnej jakości, pozbawionego treści bądź istotnych cech oryginału.
Platon postulował teorię , według której oczy emitują łagodne płomienie bądź promienie świetlne, które w połączeniu ze światłem otoczenia tworzą świadomy byt obrazowy. Dziś wszystkim wiadomo, że światło przechodząc przez obiektyw aparatu fotograficznego pada na powierzchnię materiału światłoczułego, tworząc ukryty obraz na kliszy. Jednocześnie światło emitowane przez fotografa także przechodzi przez aparat fotograficzny i zostaje wysłane w kierunku fotografowanego obiektu. Po chwili w wyniku zderzenia obu świateł na ukrytej powierzchni powstaje świadomy byt obrazowy, który wcale nie musi być rzeczywistym odzwierciedleniem fotografa ani też fotografowanego obiektu.

_________________________________________________________________________

Laurenz Gemmer
Kraj pochodzenia: Niemcy
Dyscyplina: Muzyka
Okres pobytu: 01.08 – 30.09.2019
http://dasendederliebe.de/

Laurenz Gemmer – artystę interesuje przede wszystkim tworzenie improwizacji fortepianowych. Wypracował własny, unikalny styl gry, charakteryzujący się przekraczaniem granic stylistycznych i ciągłym dążeniem do osiągnięcia autentyczności brzmienia. Muzyczne wykształcenie Gemmera w zakresie nowej muzyki, jazzu i „muzyki poważnej” prowadzi do napięć, z których rodzi się jego niezwykła ekspresja artystyczna.
Gemmer występuje z wieloma zespołami muzycznymi, które dążą do osiągnięcia wyjątkowej ekspresji muzycznej poprzez zastosowanie nietypowej barwy dźwięków, i „skrojonej na miarę” kompozycji oraz pozostawienia miejsca na improwizację, a wszystko to na styku różnych gatunków muzycznych.
Gemmer jest wykładowcą w kolegium muzycznym we Fryburgu oraz w Kolonii.

Podczas rezydencji w Centrum Aktywności Twórczej w Ustce artysta ukończy swój solowy album, noszący roboczy tytuł Hybris. Album zawiera nietypowe połączenie dźwięku pół-elektronicznego fortepianu Yamaha CP70, Hammond Melodion 44 HP oraz oprogramowania Ableton Live. Dźwięk CP70 oraz niezwykłe brzmienie preparowanego CP70, zostaną przetworzone na różne sposoby, udoskonalone lub wyodrębnione za pomocą odpowiedniego oprogramowania.

Pożądany efekt dźwiękowy zostaje uzyskany dzięki czterem obszarom:
– zestawieniu stylu współczesnego i eksperymentalnego z pop(owym) i jazzowym.
– zestawieniu kompozycji akustycznych i fortepianowych z różnorodnymi idiomami muzyki elektronicznej (m.in. elektroniczny dance).
– zestawieniu kompleksowych i matematycznych elementów kompozycji z intuicyjnymi i emocjonalnymi.
– tworzeniu kontinuum i kompozycji opartej na improwizacji.

_________________________________________________________________________

Marianna Serocka
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Rysunek
Okres pobytu: 01 – 30.10.2019
https://culture.pl/pl/tag/marianna-serocka

Marianna Serocka –urodzona w 1988 roku 2014 ukończyła malarstwo na ASP w Krakowie. w 2016 roku wydałam debiutancki komiks pt. Disco Cry.

Plan rezydencji:
1)  research o Uroczysku i Baszcie Czarownic: wywiady z mieszkańcami, przegląd miejskiego archiwum (filmy, fotografie, plany miejskie, itp) , dokumentowanie ewentualnych lokalizacji, i skonfrontowanie ich ze wspomnieniami mieszkańców
2) praca nad uzupełnieniem scenariusza, rozpis scen, praca nad scenariuszem z mieszkańcami, która jest nieodłącznym elementem pracy nad scenariuszem
3) zakończenie rezydencji – przedstawienie zrealizowanego materiału widowni.
4) wydanie książki bądź realizacja filmu.
http://www.mariannaserocka.com/
_________________________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2018

Anton Karyuk
Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: rzeźba, fotografia, instalacja, wideo
Okres pobytu: 01.02 – 31.03.2018
https://www.facebook.com/antonkaryukart/

Anton Karyuk – ukraiński artysta, mieszka i tworzy w Kijowie oraz Wilnie. Absolwent Akademii Budownictwa i Architektury w Dniepropietrowsku. Założyciel grupy artystycznej Step (projekty społeczne, performans, multimedia). Zajmuje się malarstwem abstrakcyjnym, performansem, akcjami społecznymi i instalacjami. Uczestniczył w rezydencjach w Europie Wschodniej i Turcji. W obszarze performansu współpracuje z artystami z Korei, Wielkiej Brytani i Ukrainy.

Nowe media zapewniły każdemu użytkownikowi dostęp do informacji publicznych. Jednak z biegiem czasu prywatne strony i portale randkowe, które działają w wirtualnym świecie, zaczęły pobierać opłaty za wgląd do formularzy i rozmywać zdjęcia w abstrakcyjną plamę koloru, przywodzącą na myśl aurę danej osoby. Pytanie brzmi, w czym tkwi siła współczesnej przestrzeni wirtualnej, jeśli nie w ogólnej dostępności? Zamierzam stworzyć instalację, zainspirowaną lokalnymi agencjami randkowymi oraz formularzami wypełnianymi przez mieszkańców.

————————————————————————————————————————-

Olena Siyatovska
Kraj pochodzenia: Ukraina
Dyscyplina: rzeźba, fotografia, instalacja, wideo
Okres pobytu: 01.02 – 31.03.2018

Lena Siyatovska –zajmuje się grafiką, tekstem, instalacją i performansem. Ukończyła studia na wydziale filologii i historii sztuki na Dnieprzańskim Uniwersytecie Narodowym im. Ołesia Honczara (Ukraina). Artystka koncentruje się w swej twórczości na różnorodnych rodzajach relacji, kulturze konsumpcjonizmu oraz procesie postsowieckiej transformacji. Jest współzałożycielką grupy artystycznej Step.

Konsumpcjonizm stał się charakterystyczną cechą współczesnego człowieka. Pragnę prześledzić różnice pomiędzy Polskimi a Ukraińskimi realiami przestrzeni rynkowej, by odnaleźć nowe formy, materiały, opowieści. Rynek jest lustrem, które pokazuje nam szczerze, w jakim stopniu nasza praca jest ceniona przez innych. Co ma ze sobą wspólnego sprzedający i kupujący? Dlaczego interesują nas towary i usługi a nie osoby, które nam je dostarczają? Podczas rezydencji zamierzam stworzyć instalacje w przestrzeni publicznej oraz zaprezentować w galerii wystawę fotografii i video z Polski i Ukrainy.

————————————————————————————————————————-

Marek Straszak
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: fotografia, video
Okres pobytu: 02 – 09.02.2018
www.marekstraszak.com

Marek Straszak studiował Sztukę i Media na Uniwersytecie Sztuki (UdK) w Berlinie (DE) oraz Fotografię i Multimedia na wrocławskiej ASP. Freelancer, artysta nowych mediów, działa na polu motiongraphics, interkatywnych audiowizualnych instalacji oraz rzeźb kinetycznych. Współpracuje z teatrami, domami mediowymi, muzeami oraz instytucjami kultury.

Porost edit_2 to studyjna edycja instalacji audiowizualnej przygotowanej dla Festiwalu Światła Lumo Bjalistoko 2017. W ramach rezydencji artystycznej w CAT Ustka, przy Bałtyckiej Galerii Sztuki, porost wyrośnie raz jeszcze. Tym razem zasiedli 1m3 powierzchni eksperymentując ze światłem, przestrzenią i dźwiękiem, eksplorując zjawiska zakrzywienia percepcji,  iluzji optycznej, synestezji, symbiozy i poezji.

————————————————————————————————————————-

Jeawon Kim
Kraj pochodzenia: Korea Południowa
Dyscyplina: instalacja, rzeźba, fotografia,architektura
Okres pobytu: 01.04 – 15.05.2018
www.jeawonkim.com

Jeawon Kim – artystka z Korei Południowej zajmująca się sztuką wizualną. Uzyskała tytuł licencjata i magistra w School of Visual Arts w Nowym Jorku. Obecnie mieszka i pracuje w Seulu. Jej prace były wystawiane w Korei Południowej, Japonii i Stanach Zjednoczonych. Uczestniczka projektów odbywających się w miejscach opuszczonych z powodów historycznych lub politycznych, które mimo upływu lat zachowały swoje znaczenie i własną historię, m.in.: Mukojima Project, Tokyo, Japonia, 2016 r.; The Third Space Projects, Utica, USA, 2015 r.; The Battery Project, Talin, Estonia, 2014 r. oraz Art Factory Project, Janghang, Południowa Korea, 2012 r.

Fascynuje mnie fakt, że architektura nie istnieje sama z siebie – na jej kształt i strukturę wpływa okres, w którym powstała, a także wydarzenia historyczne i polityczne. Zamierzam zbadać architekturę Ustki, obserwując ją z zewnątrz, z perspektywy obcokrajowca, który dorastał w kraju odległym z geograficznego punktu widzenia, ale podobnym pod względem historycznymi. Przeprowadzone badania pozwolą mi wybrać miejsce o wyjątkowej przestrzeni i lokalizacji oraz na dokonanie reinterpretacji immanencji architektury, wraz z jej naleciałościami społecznymi i historycznymi, za pomocą środków wizualnych. Jako podsumowanie rezydencji przedstawię instalację dotyczącą wybranego miejsca oraz zebrane materiały archiwalne i dokumenty, w tym rysunki i notatki.

————————————————————————————————————————-

Serena Vittorini
Kraj pochodzenia: Włochy
Dyscyplina: fotografia
Okres pobytu: 01.04 – 31.05.2018
www.serenavittorini.com

Serena Vittorini – artystka urodziła się i mieszka w L’Aquila. Od dziecka interesuje się fotografią, choć dopiero po ukończeniu wydziału psychologii zdecydowała się rozpocząć studia w instytucie fotografii ISFCI. Wtedy też podjęła pracę niezależnego fotografa, przyjmując zlecenia głównie z zakresu portretu i martwej natury. Jej życie osobiste jest ściśle związane z karierą artystyczną. Opanowanie różnych technik, m.in. luminografii, pozwala artystce tworzyć autorskie projekty, pokazywane podczas wystaw grupowych i indywidualnych. Jest baczną obserwatorką życia codziennego, wykorzystuje fotografię jako narzędzie pozwalające jej wyrazić własne myśli oraz przedstawić twarze mijanych codziennie osób. Artystka często prezentuje w swych pracach osoby wyjęte z kontekstu społecznego, podkreślając w ten sposób ich charakterystyczne cechy, nierzadko uciekając się przy tym do konwencji groteski.

Chciałabym stworzyć projekt pokazujący realia życia na granicy wielkich miast. Pragnę pokazać na ile decyzja o zamieszkaniu poza metropolią zależy od sytuacji społeczno-ekonomicznej, a na ile od potrzeby zbliżenia się do natury i prowadzenia mniej chaotycznego

stylu życia. Skupię się na tych szczegółach, które są zwykle błędnie odczytywane, gdyż szybkie tempo współczesnego życia nie pozwala ludziom przyjrzeć się im z bliska oraz ujrzeć ich symboliczną moc. Uważam, że tego typu badania pozwalają odkryć folklor, który przetrwał w opowieściach pochodzących ze skraju miasta, a równocześnie stanowią symbol zmieniającego się społeczeństwa, w którym kluczowym słowem stała się integracja. Efektem mojej pracy będzie wystawa oraz, prawdopodobnie, fanzin.

————————————————————————————————————————-

Humberto Duque
Kraj pochodzenia: Meksyk
Dyscyplina: Muzyka, sztuka społecznie zaangażowana, performance
Okres pobytu: 15.05 – 15.07.2018
www.humbertoduque.com

Project: POLORAMA

Humberto Duque – artysta kształcił się w ENPEG La Esmeralda w Meksyku i Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Karlsruhe w Niemczech, uczestniczył w projekcie badawczym w Centrum Sztuki Współczesnej Kitakyushu w Japonii. Bral udział w rezydencjach m.in. w ISCP-NYC, Bemis Art Center, Tokyo Wonder Site, Künstlerhaus Stuttgart. Wykonywał publiczne projekty artystyczne na zlecenie portu lotniczego Denver oraz Lademoen Kunstnerverksteder w Norwegii. Jego prace wystawiano w muzeach, galeriach sztuki i prywatnych wystawach na całym świecie.

POLORAMA to projekt mający na celu stworzenie mieszanki meksykańskiej i polskiej muzyki pop. Podczas szeregu wydarzeń z udziałem lokalnej społeczności, spróbujemy odszukać związek pomiędzy muzyką „Disco Polo” a opowieściami zawartymi w popularnych meksykańskich piosenkach „Tambora” – które są gatunkiem muzycznym wywodzącym się z Europy Środkowej. Przetłumaczymy na język polski hiszpańskie teksty i przetworzymy je, tworząc mushupy, które zostaną wykonywane podczas występów w stylu karaoke. Nasze działania mają na celu zmniejszenie dystansu pomiędzy dwoma krajami, które wiedze o sobie nawzajem czerpią głównie ze stereotypów, a także poddanie w wątpliwość elementów składających się na lokalną tożsamość.

————————————————————————————————————————-

Denton Fredrickson
Kraj pochodzenia: Kanada
Dyscyplina: rzeźba, instalacja
Okres pobytu: 01.06 – 31.07.2018
www.dentonfredrickson.ca

Denton Fredrickson – urodził się w 1977 roku w Drayton Valley w Albercie. W jego najwcześniejszych wspomnieniach pojawiają się trawiaste prerie, ciągnące się aż do podnóży Gór Skalistych. W 2001 r ukończył studia międzywydziałowe, wcześniej pracował jako spawacz w Kananaskis Provincial Park. Ukończył kurs projektowania i budowy tradycyjnych instrumentów w pracowni Timeless Instruments w prowincji Saskatchewan, otrzymując certyfikat lutniczy. Uzyskał tytuł licencjata na Uniwersytecie w Lethbridge w Kanadzie oraz Uniwersytecie w Pune w Indiach (filozofia/religioznawstwo/antropologia). W 2003 roku otrzymał stopień magistra na wydziale rzeźby i sztuk medialnych w Nova Scotia College of Art and Design.

Prace Dentona Fredricksona zapraszają do eksperymentalnej i kontemplacyjnej interakcji z dźwiękiem, obiektem i przestrzenią architektoniczną. Artysta poddaje się urokowi starych i nowych dziwów, fantastycznych wynalazków i absurdalnych teorii. Wykorzystując metody badawcze, rękodzielnicze oraz współpracę i poczucie humoru, zgłębia ich historię i sposób w jaki są przedstawiane w popularnej kulturze. Podczas rezydencji w BGSW Fredrickson zamierza przekuć wrażenia związane z pobytem w nowym miejscu pośród lokalnej społeczności w kinetyczną instalację dźwiękową, w której połączy kolaż i odręczną animację z domową elektroniką, silnikami i projekcją cyfrowego video mappingu.

————————————————————————————————————————-

Grzegorz Stefański
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: film, fotografia, performance
Okres pobytu: 15.08 – 15.09.2018
www.grzegorzstefanski.com

Grzegorz Stefański, urodzony w 1983 roku, mieszka i pracuje w Londynie i w Warszawie. Absolwent The Slade School of Fine Arts w Londynie oraz Pracowni Działań Przestrzennych Mirosława Bałki a Wydziale Sztuki Mediów ASP w Warszawie i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 2017 roku został laureatem Ivan Juritz Prize w Londynie oraz zdobył Grand Prix na Biennale Sztuki Młodych „Rybie Oko 9” w Ustce. Debiutował w 2010 roku wystawą indywidualną w Spółdzielni Goldex-Poldex podczas Miesiąca Fotografii w Krakowie. Od tamtego czasu prace prezentował m.in. w Whitechapel Gallery w Londynie (2018), podczas Manifesta 11 w Zurychu (2016), w Fundacji Pastificio Cerere w Rzymie (2014) oraz podczas NY Art Book Fair w MoMa PS1 w Nowym Jorku (2010). Współpracował m.in. z Nowym Teatrem w Warszawie, Królikarnią/Muzeum Narodowym w Warszawie i Bunkrem Sztuki w Krakowie.

Celem rezydencji jest stworzenie pracy filmowej, która swoją premierę będzie mieć podczas solowej wystawy w CAT-cie w październiku 2018 r. Praca dotyczyć będzie różnicy między fikcją filmową a rzeczywistością, a właściwie skupiać się będzie na niejasno określonej granicy między nimi. Paca zostanie nakręcona na plaży, która sama w sobie pełni funkcję sceny dla społecznych zachowań i granicy między kulturą a naturą. W proces tworzenia pracy zaangażowani zostaną lokalni statyści, którzy wyrażą chęć udziału w filmie.

————————————————————————————————————————-

Paweł Althamer, Artur Żmijewski

Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: rzeźba, video
Okres pobytu: 26.09 – 10.10. 2018

Spotkanie z artystami: 3 października 2018 / godz. 18.00
Miejsce: Centrum Aktywności Twórczej w Ustce

Projekt: Kolaże / Collages
Kurator projektu: Adam Mazur

„Siadamy przy stole i razem malujemy, rysujemy, kleimy. Zaczynamy ok. 11 i kończymy po północy. To, co wykonamy od razu pokazujemy. Schnie i wieszamy. I tak przez dziesięć dni. Inspirujemy się ilustracjami z książek i albumów, wycinamy je, włączamy do kompozycji. Stąd tytuł – Kolaże”, brzmi opis wystawy zaproponowany przez artystów. Projekt działania i wystawy Pawła Althamera i Artura Żmijewskiego w CAT w Ustce ma swoją historię, wspólne wyjazdy, wspólna praca. Podczas pobytu w Japonii artyści zaczęli używać delikatnych papierów graficznych, tuszu, stempli. W pewnym momencie zaczęli czytać razem wiersze martwych poetów, Bukowski, Miłosz, Kawafis, Staff, Celan, Grochowiak, Wojaczek. Mało tu form, do których artyści przyzwyczaili krytykę i publiczność przez lata walki o sztukę krytyczną. Prace są niewielkich formatów, wymagają koncentracji i wniknięcia w kontekst, wrażliwości. Polityka ustępuje miejsca poezji, dydaktyka kontemplacji. Przynajmniej na czas trwania wystawy.
Paweł Althamer i Artur Żmijewski to artyści współcześni, bez których trudno sobie wyobrazić współczesną sztukę. Pokoleniowo to roczniki sześćdziesiąte. Na scenę wchodzą w latach 1990. Z wykształcenia są rzeźbiarzami. Nie przeszkadza to w tworzeniu filmów, zdjęć, rysunków, obrazów i oczywiście, form przestrzennych. Pomimo odmiennych temperamentów i stylu od czasu studiów u Grzegorza Kowalskiego Althamer ze Żmijewskim trzymają się razem. Czasem też współpracują. Kultywują obszar wspólny, nie rezygnując z obszaru własnego. Niewiele osób o tym wie, a to dla nich ważne doświadczenie.
Adam Mazur – historyk sztuki, kurator, wykładowca na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

 

————————————————————————————————————————-

Anna Maria Pabiś
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: Sztuka, taniec, film
Okres pobytu: 02.11 – 02.12.2018
www.aniapabis.com

Anna Maria Pabiś – ur. w 1984 r., jest absolwentką Łódzkiej Szkoły Filmowej (Fotografia) oraz  UAM w Poznaniu (Etnolingwistyka). Prowadzi badania z zakresu kreatywności i wystawia swoje prace (fotografia, video, instalacja, taniec) w Niemczech i Polsce. Była członkiem grup artystycznych takich jak TA Collective, Trans: Motion i Art oraz Neuroscience Ecke w Berlinie. Zajmuje się również researchem i produkcją filmową.

Artystka obecnie pracuje nad książką i filmem artystycznym „Feniks”, którego akcja rozgrywa się m.in. w Ustce. „Feniks” opowiada o procesie rozwoju świadomości człowieka od narodzin do 36 roku życia językiem realizmu magicznego, czyli elementy dokumentalne mieszają się z fantastyką i baśnią (inspiracją jest m.in. „100 lat samotności” Marqueza, proza Haruki Murakamiego oraz filmografia Davida Lyncha). Film zaczynie się od orwellowskiego roku 1984 a skończy w 2020 roku, nawiązując w międzyczasie nawet do średniowiecza i prehistorii.

 

W ramach rezydencji Ania Pabiś przeprowadzi research filmowy o Ustce w 1995: wywiady z mieszkańcami, przegląd miejskiego archiwum (filmy, fotografie, plany miejskie, itp), dokumentowanie ewentualnych lokalizacji, spisanie wspomnień w formie scen filmowych. Zebrany materiał posłuży artystce jako baza do pisania książki oraz przygotowania końcowego performancu teatru tańca Butoh (jak np: http://www.aniapabis.com/der-kleine-papa/). Dodatkowo rezydentka przeprowadzi cotygodniowe warsztaty teatru tańca BUTOH INTENSIVE dla zainteresowanych mieszkańców Ustki. Chętni uczestnicy będą mogli również wziąć udział w końcowym pokazie Perfotmance Buthoh – teatr tańca, który zostanie sfilmowany i opublikowany.

————————————————————————————————————————-

Gabriella Zeno
Kraj pochodzenia: Włochy
Dyscyplina: sztuki widowiskowe, performance
Okres pobytu: 02.11 – 02.12.2018
www.lotusinproject.com

Gabriella Zeno – autorka, reżyserka i performerka; tworzy sztuki widowiskowe; działa na styku sztuki społecznej, politycznej i wizualnej. Ukończyła studia na wydziale literatury włoskiej Uniwersytetu Neapolitańskiego im. Fryderyka II oraz I.C.R.A Project Corporeal Mime – International Centre for the Research of the Actor (Włochy). Zgłębiała tajniki teatru fizycznego z Odin Teatret oraz tańca Butō z japońskimi mistrzami Akira Kasai i Masaki Iwana. Uczestniczyła w wielu festiwalach m.in.: Magfest Italia (2010-2011) Turyn, Włochy; Odin Week Festival 2015, Holstebro, Dania; Edinburgh Fringe Festival 2016, Szkocja.

Moja twórczość skupia się na badaniu ograniczeń i paradoksów systemu patriarchalnego oraz jego wpływu na sferę społeczną, polityczną i ekologiczną. Podczas rezydencji w Centrum Aktywności Twórczej w Ustce zrealizuję projekt poświęcony tożsamości kobiet, głównie macierzyństwu, pamięci i genealogii. Projekt obejmuje instalację oraz interaktywny performans z udziałem publiczności i uczestników warsztatów z zakresu teatru fizycznego, które planuję przeprowadzić w Słupsku. Moim celem jest badanie związków pomiędzy osobistą tożsamością a historyczną podmiotowością kobiet w naszym społeczeństwie, oraz poszerzenie świadomości w zakresie upodmiotowienia ciała kobiet oraz zwierząt gospodarskich w patriarchalnym i kapitalistycznym społeczeństwie.

_________________________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2017

 

Mirosław Bałka
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: rzeźba, rysunek, video
Okres pobytu: 01.10.2016 – 30.09.2017 
www.miroslaw-balka.com

Mirosław Bałka urodził się w 1958 w Warszawie. Rzeźbiarz. Zajmuje się również rysunkiem i filmem eksperymentalnym. W 1985 ukończył Akademię Sztuk Pięknych, gdzie od roku 2011 prowadzi Pracownię Działań Przestrzennych na Wydziale Sztuki Mediów. Otrzymał Stypendium Miesa van der Rohe w Krefeld. Członek Akademie Der Kunste w Berlinie. Brał udział w ważnych wystawach międzynarodowych m.in.: Documenta w Kassel (1992), Biennale w Wenecji (1990, 1993, 2003, 2005, 2013),The Carnegie International w Pittsburgh (1995), Biennale w Sao Paulo (1998), Biennale w Sydney (1992, 2006), Biennale w Santa Fe (2006). W 2009 zrealizował projekt “How It Is” w Turbine Hall, Tate Modern w Londynie. Jest autorem pomnika ofiar katastrofy promu “Estonia” w Sztockholmie (1998). Jego prace znajdują się w ważniejszych kolekcjach muzealnych na świecie m.in. : Tate Modern /Londyn, Van Abbemuseum / Eindhoven, MOCA / Los Angeles, SFOMA / San Francisco, MOMA / Nowy Jork, Hirshhhorn Museum / Waszyngton DC, Art Institute / Chicago, The Carnegie Museum of Art / Pittsburgh, Museu Serralves / Porto, Moderna Museet / Sztockholm, Kiasma / Helsinki, Kroller Muller / Otterlo, The National Museum of Art / Ateny, The National Museum of Art / Osaka, The Israel Museum / Jeruzalem. W Polsce m.in.: Muzeum Sztuki / Łódź, CSW / Warszawa, Zachęta / Warszawa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej / Warszawa, Muzeum Narodowe / Wrocław, MOCAK / Kraków.

————————————————————————————————————————–

Agata Elsner i Marek Straszak
Dyscyplina: fotografia, video

Okres pobytu: 2 – 23.01.2017

Agata Elsner: aktorka, performerka, dietetyczka, twórczyni wielu przedsięwzięć z zakresu świata sztuki i kulinariów. Od 12 lat silnie związana z poznańskim środowiskiem teatrów alternatywnych (Teatr Ósmego Dnia, Teatr Biuro Podróży). Obecnie współtworzy Grupę Circus Ferus. Wielokrotna stypendystka MKiDN.

Marek Straszak: studiował Sztukę i Media na Uniwersytecie Sztuki (UdK) w Berlinie (DE) oraz Fotografię i Multimedia na wrocławskiej ASP. Freelancer, artysta nowych mediów, działa na polu motiongraphics, interkatywnych audiowizualnych instalacji oraz rzeźb kinetycznych. Współpracuje z teatrami, domami mediowymi, muzeami oraz instytucjami kultury.

Istnieje wiele przyczyn i tajemnic, dzięki którym ludzie żyją długo. Dla jednych jest to zdrowy styl życia, drugich predyspozycje genetyczne a dla jeszcze innych praca i misja z nią związana. Naszymi bohaterami są długowieczni mieszkańcy Ustki, a zadaniem dokonanie szczegółowej analizy ich dnia codziennego a być może nawet uniwersalnej filozofii życia. Efektem rezydencji będzie wystawa fotografii/wideo z opisami i przepisami kulinarnymi. Dzięki temu projektowi chcielibyśmy lepiej poznać procesy odpowiedzialne za starzenie się. Być może uda nam się uchwycić humorystyczny aspekt starości i odkryć eliksir długowieczności, o której marzył nie tylko Gilgamesz.

Więcej o projekcie: www.facebook.com/Długowieczni-mieszkańcy-Polski-Ustka

—————————————————————————————————————————-

Alina Belyagina
Kraj pochodzenia: Rosja

Dyscyplina: performance, choreografia, fotografia, nowe media
Okres pobytu: 10.01 – 23.03.2017

Alina Belyagina – Choreografka i performerka, od kilku lat mieszka w Monachium. Wychowana w kulturze rosyjskiej, ale z choreografią i tańcem związała się dzięki pobytowi w Polsce. Ukończyła Uniwersytet Kultury i Sztuki w Moskwie. Studiowała również starogrecki i łacinę na Uniwersytecie Śląskim. Pracuje na pograniczu sztuk wizualnych, łącząc taniec i choreografię z filozofią oraz literaturą.

Częścią projektu realizowanego podczas rezydencji artystycznej w Centrum Aktywności Twórczej, będą warsztaty tańca dla tancerzy i mieszkańców Słupska i Ustki „Taniec jako narzędzie porozumiewania się”. Problemem nadrzędnym będzie próba odpowiedzi na pytanie „czy miasto może wyglądać i funkcjonować podobnie jak ludzkie ciało”. Choreografia będzie powiązana z urbanistyką Słupska i Ustki oraz z pracami hiszpańskiego malarza Pablo Palazuelo. Powstanie próba włączenia ciała człowieka w trans-geometryczny kontekst miasta. Seria

performance’ów w przestrzeni publicznej będzie dialogiem pomiędzy autorką a publicznością. Odbędzie się również seria warsztatów dla mieszkańców. W efekcie końcowym zostanie zaprezentowana wystawa zdjęć Biogeometria w przestrzeni Słupska i Ustki oraz performance.

Więcej informacji o praktyce artystycznej Aliny Belyaginy oraz inne materiały prasowe można znaleźć na jej stronie autorskiej: http://alinabelyagina.wixsite.com/urbandance

————————————————————————————————————————

Bogusław Bachorczyk
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: malarstwa, rzeźby i fotografii
Okres pobytu: 2 – 11.02.2017 / 01.07 – 31.08.2017
www.bachorczyk.com/

Bogusław Bachorczyk (ur. 1969) – malarz, rzeźbiarz, rysownik, twórca multimedialny, kurator wystaw. Doktor habilitowany, adiunkt w Katedrze Rysunku na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Absolwent klasy rzeźby w Liceum Kenara w Zakopanym oraz Wydziału Malarstwa krakowskiej ASP. Stypendysta Miasta Norymbergii, laureat Stypendium Józefa Czapskiego (wizyta studyjna we Francji). Jego dzieła były prezentowane na ponad 50 wystawach indywidualnych i zbiorowych, m.in. w Bunkrze Sztuki, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Fotografii w Krakowie, Galerii Zderzak w Krakowie, Galerii Atak w Warszawie, Galerii ABC w Poznaniu, Galerii ASP w Gdańsku, Galerii Labirynt w Lublinie, Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej w Słupsku, Muzeum Tatrzańskim w Zakopanym. Jest autorem koncepcji i wykonawcą wieloletnich projektów twórczych, m.in. prowadzenie dziennika-szkicownika (od 1986 r.) i projekt „Pracownia Czysta 17” (od 2003 r.). W swojej sztuce, często prezentowanej w formie instalacji z elementami performansu, łączy różne media. Współpracuje z aktorami, tancerzami, poetami (jako ilustrator), jest także twórcą książek artystycznych. Podejmuje kwestie spuścizny po wielkich twórcach (Iwaszkiewicz, Siebald, Has, Rodczenko, Niżyński, Hasior). Interesuje go problematyka historii i czasu, tożsamości, indywidualnego odkrywania prywatnej przeszłości, bricolage i łączenie technik rzemieślniczych z nowoczesnymi mediami.

Projekt Bogusława Bachorczyka prowadzony podczas rezydencji w Centrum Aktywności Twórczej w Ustce będzie bazował na dostrzeżonych przez francuskiego botanika, antropologa i lingwistę André-Georges Haudricourt różnicach w relacji człowieka z rośliną i ogrodem, które wynikają z panujących doktryn moralnych i filozoficznych. Najnowsze badania naukowe wskazują, że zjawiska do tej pory uważane za typowo ludzkie, występuję też u innych organizmów- w tym u roślin oraz w tworzonych przez nie społecznościach. W konsekwencji podważone zostaje powszechnie przyjęte kantowskie antropocentryczne podejście do przyrody, do którego jesteśmy tak przyzwyczajeni. Ponieważ rośliny stają się równoprawnymi graczami we współczesnym posthumanistycznym uniwersum, oś projektu będzie stanowiło pytanie, czy ich twórczość może mieć cechy, które dotychczas przypisywane były jedynie intencjonalnym działaniom człowieka.

Projekt prowadzony jest we współpracy naukowej z farmakognostą dr. Jakubem Piwowarskim z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego oraz botanikiem dr. hab. Bartoszem Płachno z Uniwersytetu Jagiellońskiego.

————————————————————————————————————————

Aleksandra Wałaszek
Kraj pochodzenia: Polska

Dyscyplina: instalacja, performance, rzeźba i video
Okres pobytu: 15.02 – 31.03.2017 
www.aleksandrawalaszek.com/

W działaniach artystycznych Wałaszek wykorzystuje m.in. takie formy, jak instalacja, performance, rzeźba i wideo. Charakter jej prac jest często dyktowany doświadczeniem związanym z przebywaniem w konkretnym miejscem, posługiwaniem się danym językiem oraz obcowaniem z lokalną kulturą. Jej prace twórcze to często projekty konceptualne, oparte na procesualności oraz partycypacyjności. Żywy kontakt z odbiorcą jest dla Wałaszek podstawą dialogu, na którym oparta jest większość jej przedsięwzięć.

MadMaps Ustka to kontynuacja projektu opowiadającego o historii miasta z perspektywy jego mieszkańców (Pierwsza odsłona, powstała w 2015 roku Japonii). Jest to propozycja poznawania własnego miejsca przez pryzmat legend oraz wspomnień, to kulturowa partyzantka, której głównym celem jest stworzenie metaforycznego mostu pomiędzy historią i nostalgicznym wspomnieniem. Opowieść nie jest jedynie utworem pisanym prozą, ale również wydarzeniem. Miejscem pamięci osadzonym w namacalnej strukturze. Jest to sensoryczna orientacja w terenie, odnosząca się do Foucaultowskiej heterotropi czyli utopijnej reprezentacji zbudowanej z warstw i związków niewidocznych dla oczu. Dzięki współpracy z mieszkańcami Ustki chciałabym przyczynić się do stworzenia miejskiej symfonii, która stanie się uniwersalnym wspomnieniem tego miejsca oraz ludzi, którzy tu żyją.

————————————————————————————————————————

Jana Gombikova
Kraj pochodzenia: Słowacja

Dyscyplina: fotografia, video
Okres pobytu: 15.03 – 30.04.2017
http://cargocollective.com/janagombikova

Jana Gombikova urodziła się w Trenczynie na Słowacji. Jest absolwentką Akademii Muzyki i Sztuk Scenicznych na kierunku Film i Telewizja w Bratysławie. Obecnie kontynuuje studia w Instytucie Fotografii Artystycznej na Uniwersytecie Śląskim w Opawie, Czechy. W swojej pracy artystycznej koncentruje się głównie na fotografii dokumentalnej, często w połączeniu z tekstem i wideo.

Winter Blues czyli zimowe smutki to bardziej poetyckie określenie na sezonowe zaburzenia afektywne wywołane brakiem słońca. Zjawisko to jest ściśle powiązane z cyklami natury – zima to czas hibernacji. W okresach zimowej depresji często zamykamy się w sobie, a wtedy dochodzą do głosu uczucia, które na co dzień pozostają ukryte głęboko w pokładach podświadomości. Zima to czas mroku – zarówno za oknem, jak i w naszym wnętrzu. Z drugiej strony sen, choć często porównywany ze śmiercią, jest także sposobem na regenerację sił. Pod tym względem zimowe smutki wydają się czymś naturalnym, czyniącym nas częścią przyrody, wskazującym na głęboką i nierozerwalną więź, jaka łączy ze sobą wszystkie żyjące istoty.

Chciałabym wspólnie osobami cierpiącymi na tę chorobę stworzyć serię fotografii i instalacji wideo, która jednocześnie bazowałaby na moim własnym doświadczeniu zimowych smutków.

————————————————————————————————————————

Samuel Forrest Stevens
Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone

Dyscyplina: rzeźba, projektowanie
Okres pobytu: 01.04 – 30.05.2017 
cargocollective.com/samstevens

Samuel Stevens jest wykładowcą i artystą. Urodził się w Kansas City w stanie Missouri; ukończył wydział Sztuk Pięknych i Teorii Kultury w Kansas City i Berlinie. Zajmuje się nauczaniem, sztuką oraz projektami i dyskursami kuratorskimi. Bada związki pomiędzy sztuką a materiałem i środowiskiem w kontekście tła kulturowego, wykorzystując przy tym doświadczenie zdobyte w codziennej pracy stolarza i wykładowcy. Uczestniczył w wystawach w H&R Block Artspace, Plug Projects, Blue Djinn Gallery w Kansas City. Jego fotografie ukazują się regularnie w „The Hand Magazine.” Współpracował z University of Missouri, Kansas City Art Institute, Youth Ambassadors Inc oraz Nelson Atkins Museum of Art przy tworzeniu programów edukacyjnych.

Uprzedmiotowianie Natury, „Kreacja”, Reprezentacja /”FORMA I POCHODZENIE”

Projekt polega na stworzeniu książki zawierającej „obrazy” (reprodukcje) oraz oznaczeniu na mapie miejsc, w których zostały znalezione. W książce znajdą się wyniki badań architektonicznych, wywiady oraz szczegółowe rysunki i fotografie, pozwalające na interpretację relacji pomiędzy formą, a określoną lokalizacją. Poprzez nakreślenie kontekstu w którym występują poszczególne formy oraz ukazanie ich konotacji, wyznaczone zostaną granice formy oraz moment, w którym zostają one przekroczone. Każdy obiekt został stworzony przez człowieka lub naturę w określonym celu lub w reakcji na działanie sił zewnętrznych. Powołany do istnienia obiekt wywiera następnie fizyczny, wizualny lub społeczny wpływ na otaczający go świat. Interesuje mnie kaskada przyczyn i skutków wynikających z interakcji społecznych i kulturowych, które są uzależnione od form wizualnych.

Książka powstanie jako iteracja. Pierwsza wersja stanowić będzie luźną i nieodtwarzalną kolekcję obserwacji, wystaw, wywiadów i informacji pozwalającą na eksplorację przez pryzmat kompozycji i narracji. Druga książka zawierać będzie odtwarzalną interpretacją tych badań. Rezydencje, które wypadają w marcu i kwietniu, podczas zmiany pór roku, odbędą się w pracowni rzeźbiarskiej. Praca w grupie zmotywowanych i utalentowanych osób pozwoli na wyzwolenie ducha współpracy i innowacji. Końcowy etap projektu ma stanowić wkład twórców w domenę publiczną , z myślą o wspieraniu kultury zamiast tworzeniu produktów komercyjnych.

————————————————————————————————————————

Elvira Akzigitova
Kraj pochodzenia: Republika Estońska

Dyscyplina: fotografia
Okres pobytu: 01.05 – 30.06.2017
chelovekvsobake.tumblr.com

Elvira Akzigitova (ur. 1988) jest artystką wizualną pracującą w technice analogowej. Pochodzi z byłego radzieckiego zagłębia cementowego w Estonii. Fotografia jest dla niej środkiem pozwalającym na uporządkowanie chaosu i rozwarstwienie świata. Prace artystki uwypuklają więzi łączące formę i treść, jak również ambiwalencje zamierzenia i przypadki.Po latach pracy w formatach cyfrowych artystka wróciła do filmu analogowego, pełnego trzasków i szumów oraz niestandardowego wykorzystania ciemni. Wybrała dogłębne i czyste metody wizualizacji miast, zimnego i wyalienowanego przekazu cyfrowego. Elvira jest absolwentką nauk humanistycznych (CCCU, Wielka Brytania), obecnie pracuje w Berlinie.

Artystka zajmuje się analogową elektrofotografią, tzw. FOTOGRAFIĄ KIRLIANOWSKĄ, pozwalającą na rejestrację PÓL ENERGETYCZNYCH przedmiotów, które widoczne w postaci wyładowań świetlnych, odzwierciedlają ulotność i przemijalność natury. BODY ELECTRIC i FLOWERS OF EVIL to otwarte serie elektrofotografii. Artystka wierzy, że każdy „żywy” obiekt – przedmioty osobiste, flora i fauna, a ponad wszystko człowiek – posiada własny magnetyzm umożliwiający mu promieniowanie i rzucanie zaklęć. Powołując się na dość dyskusyjne badania w dziedzinie parapsychologii, jakie prowadzono niegdyś za żelazną kurtyną, oraz sugestywny charakter nauk ezoterycznych, artystka wyraża swój brak zaufania dla obrazów, które zbyt jasno i otwarcie ukazują własne metafory. W swoich pracach pragnie przede wszystkim uchwycić alchemię przedmiotów znajdujących się w określonym środowisku, których powab domaga się traktowania z nabożną czcią. Podczas rezydencji artystka dokona rejestracji zebranych PÓL ELEKTRYCZNYCH roślin i ludzi i podda je „obróbce” na fotografii i kliszy rentgenowskiej.

———————————————————————————————————————–

Kristina Inčiūraitė
Kraj pochodzenia: Litwa
Dyscyplina: film, fotografia, instalacje, performance
Okres pobytu: 15.06 – 15.07.2017
www.inciuraite.lt

Kristina Inčiūraitė mieszka i tworzy w Wilnie.  Zajmuje się sztuką współczesną w zakresie video, video instalacji, filmu eksperymentalnego, performance, fotografii i projektów dźwiękowych. Jej prace były wystawiane w różnych instytucjach artystycznych, m.in.: Narodowym Muzeum Sztuki Ukrainy w Kijowie, Centrum Kultury Oi Futuro w Rio de Janeiro, Kalmar konstmuseum w Szecji, Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia” w Gdańsku, ar/ge kunst Galerie Museum w Bolzano, Muzeum Sztuki „Kumu” w Tallinnie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Műcsarnok w Budapeszcie, NGBK w Berlinie, Casino Luxembourg – Forum d’art contemporain w Luksemburgu, Pori Art Museum w Finlandii itd. Brała udział w rezydencjach artystycznych w Austrii, Finlandii, Islandii, Norwegii, Rumunii, Szwecji i Chinach.

Kristina Inčiūraitė stworzy intymny performance muzyczny we współpracy z solistami z Ustki pt.: The Fragment as a Proverb (fragment jako przysłowie). Spektakl ten został niedawno realizowany w różnych instytucjach kulturalnych na Litwie przy udziale dwóch sławnych litewskich chórów. Agnès Jaoui, autorka scenariusza do filmu Alaina Resnais’go pt. Znamy tę piosenkę (On Connait les Chansons, 1997) powiedziała, że wykorzystując w filmie fragmenty popularnych piosenek traktowała je jak przysłowia. Scenarzystka twierdzi, że banały, jakie odnajdujemy w piosenkach z jednej strony przedstawiają zarys naszych uczuć, lecz z drugiej zubożają je. Projekt artystki ma na celu odwrócenie sytuacji, jaka zachodzi we współczesnym sterowanym rynkiem świecie, w którym technologie audiowizualne oferują nam różne „algorytmy” przyjemności i satysfakcji (jak w przypadku muzyki pop).

W performance różne fragmenty muzyki są wykonywane przez indywidualnych solistów: każdy z nich dokonuje przypadkowego wyboru słuchacza, któremu nuci popularną melodię do ucha, podczas gdy reszta publiczności czeka na swoją kolej w intymnym doświadczeniu projektu. W tym przypadku uproszczona melodia piosenki, będąca przejawem „zubożałego” doświadczenia, prawdopodobnie zamienia się w doświadczenie „wzbogacone”, pożądane przez indywidualnego słuchacza.

Melodia, jako część naszej pamięci, skłania nas do zadawania pytań o zachowania społeczne: Co łączy ze sobą słuchających i słuchaczy? Czy doświadczamy podobnych wrażeń i emocji?

————————————————————————————————————————

Odette Graskie
Kraj pochodzenia: Republika Południowej Afryki

Dyscyplina: rzeźba, tkanina artystyczna, malarstwo
Okres pobytu: 01.08 – 30.09.2017 
www.odettegraskie.weebly.com
www.thegrinart.wordpress.com

Odette Graskie jest młodą artystką mieszkającą w Johannesburgu, związaną z End Street Studios przy August House. Od ukończenia studiów licencjackich na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Pretorii w 2015 r. uczestniczyła w wielu działaniach edukacyjnych, m.in.

Professional Practice Seminar prowadzonym przez Lizamore and Associates i ArtSource, jak również w najnowszym Peer Mentorship Program prowadzonym przez środowisko artystów Johannesburga Assemblage. Ostatnio Graskie pokazała swoje prace na wystawach zbiorowych Shift w Assemblage oraz Future Forecast w Galerie Noko i zakwalifikowała się do finału Longstreet Art Lovers Art Competition 2016, Thami Mnyele Art Awards 2014 & 2016, TAXI Art Award 2015 i Absa L’Atelier 2015.

W swojej narracji Graskie wykorzystuje różne media, takie jak rzeźba w drewnie, tkanina artystyczna, malarstwo i papier. Ostatnio zajmuje się słowami nieużywanymi w myśl zasady, że język kształtuje codzienne życie człowieka. Zagadnienia te są częścią szerszego tematu, który obejmuje „ludzki dźwięk” oraz stworzenia fantastyczne określające nasze istnienie mianem człowieczego. Termin „ludzki dźwięk” został zaczerpnięty ze słynnego cytatu z powieści Raymonda Cartera: „Słyszałem bicie swego serca. Słyszałem serca wszystkich. Słyszałem ten ludzki dźwięk, który wydawaliśmy, nikt się nie poruszył, nawet wtedy, kiedy w pomieszczeniu zrobiło się ciemno”. W ten sposób artystka ujawnia swoją niedawną fascynację światem fantazji w otaczającym ją środowisku.

Artystka odkryje bogaty świat fikcji i opowieści otaczający Ustkę, by następnie umieścić go w kontekście „ludzkiego dźwięku”. Pragnie nawiązać relacje z mieszkańcami miasta, by w ten sposób stworzyć pracę lub serię prac wchodzących w interakcję z mieszkańcami miasta oraz ludźmi znajdującymi się w jego granicach, w oparciu o słowo, które zostanie odkryte dzięki tej interakcji. Słowo to stanie się inspiracją do pracy – rzeźby twardej lub miękkiej bądź innej pracy na papierze – która znajdzie swe odbicie w samym mieście wraz z jego fikcyjnym i fantastycznym charakterem.

————————————————————————————————————————

Filipe Afonso
Kraj pochodzenia: Portugalia
Dyscyplina: film, rzeźba
Okres pobytu: 16.10 – 30.11.2017
www.filipeafonso.net

W swoich pracach Filipe Afonso analizuje relacje międzyludzkie (za pośrednictwem technologii, mediów, sztuki, turystyki, polityki i gospodarki) oraz nasze wrażenia wzrokowe i słuchowe, nasze myśli i uczucia. Artysta obserwuje interakcje człowieka z technologią oraz rozwój dostępności do obrazów. Jego prace, nawet te z pozoru skupiające się na jednostce, traktują o globalnych i uniwersalnych znaczeniach współczesnych niepokojów, powstałych w wyniku tych interakcji. Filipe obecnie mieszka w Paryżu, studiował kinematografię w Lizbonie i Pradze. Wystawiał swoje prace, współpracował i pełnił rolę kuratora m.in. z Harvard Film Archive, Anthology Film Archives, Microscope Gallery, Kassel Dokfest, the Portuguese and Tel Aviv Cinematheques, Indielisboa, Artists Television Access, Platoon Kunsthalle, Collectif Jeune Cinema, Cinema du Reel, Centre Pompidou, Gaite Lyrique, Pleasure Dome i MIX NYC.

Projekt artystyczny bada sposoby przekazu informacji w obszarach historii i narodowej tożsamości przez pryzmat doboru materiału oraz czynników kulturowych; ponadto unaocznia dychotomie gospodarcze i kulturowe między Zachodem a Wschodem, Północą a Południem, przejawiające się rosnącą wymianą artefaktów (między krajami posiadającymi znaczące zasoby archeologiczne a bogatymi gospodarkami Zachodu) oraz polityką narodowych (tradycyjnie zachodnich) muzeów nastawionych na uniwersalne towary i usługi. Projekt poddaje w wątpliwość nasz stosunek do dawnych i współczesnych artefaktów, ścieżek jakie przebyły, kwestii ich własności z uwzględnieniem kwestii historycznych, kulturowych lub prawnych, a także bada nasz emocjonalny stosunek do artefaktów – tak z perspektywy globalnej, jak i lokalnej.

————————————————————————————————————————

Luisa Spina
Kraj pochodzenia: Włochy
Dyscyplina: rzeźba, filozofia
Okres pobytu: 01.10 – 30.11.2017
 http://luisaspina.tumblr.com/

Luisa Spina urodziła się we Włoszech. Od dziesięciu lat mieszka w Londynie, gdzie zajmuje się rzeźbą społeczną – zarówno w sferze praktycznej, jak i edukacyjnej. Początkiem tej działalności były rolę teatralne, które artystka zaczęła odgrywać 15 lat temu. W 2011 roku ukończyła studia artystyczne w Londyńskiej Central Saint Martins. W swojej pracy rzeźbiarskiej podejmuje ważne zagadnienia socjopolityczne. W roku 2013 ukończyła studia magisterskie na kierunku rzeźby społecznej, uzupełniając je o szereg kursów w dziedzinie filozofii dziecięcej i terapii artystycznej. W 2016 dołączyła do szeregów Royal Society of Arts za projekt Small Gatherings for Big Thoughts, w którym spożywanie posiłku stało się katalizatorem do dialogu o różnicach kulturowych. Ostatnie cztery lata to okres, w którym artystka zajmuje się opracowywaniem różnych strategii angażowania społeczeństwa do działań stymulujących dialog, wymianę myśli i refleksję.

„Żyjąc w świecie indywidualizmu i predeterminizmu zachowań patologicznych, wszyscy pragniemy wolności i możliwości wyrażenia własnego „ja”. Wierzę, że jako istoty płynne, zmienne i pełne wyobraźni, posiadamy zdolność połączenia się z całym organizmem społecznym, w którym żyjemy. Reakcja na wszystko to, co otrzymujemy, pozwala nam odkryć w sobie prawdziwą wolność, której źródło mieści się właśnie we wrażliwości i zdolności reakcji.” Podczas rezydencji Luisa Spina podejmie próbę dotarcia do społeczności lokalnej, zajmując się kwestiami społecznymi, gospodarczymi i wielokulturowymi i wpisując je w szerszy globalny kontekst. Przedmiotem jej badań będą spotkania, mające na celu pobudzenie wymiany zdań oraz poszukiwanie wspólnych ogniw. Wynikiem tych poszukiwań będzie powstanie nowych form artystycznych w oparciu o wszystkie rodzaje mediów, w tym: rzeźbę, instalację, nagrania audio, collage, literatura i live act.

_________________________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH
2016

 

Grupa artystów z Egiptu
Dyscyplina: fotografia, video, rysunek, malarstwo
Okres pobytu: styczeń 2016 – luty 2016

Spotkaliśmy się po raz pierwszy w lutym 2015 r., podczas projektu organizowanego przez Bibliotheca Alexandrina, w którym ponad 100 artystów egipskich wzięło udział w miesięcznej podróży brzegami Nilu, aby zrealizować nowe prace. Projekt ten, zatytułowany „North and South [Północ i Południe]” związał nas ze sobą w dwunastoosobową grupę artystyczną, pomimo różnic wieku, doświadczenia i pochodzenia. Otworzył on w nas wymiary samo- i wzajemnego poznania, a dzięki spędzonym razem miesiącom, wizytom terenowym, pokazom dyskusjom i wspólnym burzom mózgów, pozwolił na badanie granic w nas samych i pomiędzy nami, jako osobnymi jednostkami. Stąd zrodziła się idea „Migrujących granic” jako wspólnie interesującego nas zagadnienia: jak jako indywidualni artyści i jako grupa potrafimy działać, konstruując i dekonstruując to, co jest pomiędzy nami. Od tamtego czasu jesteśmy w stalym kontakcie ze sobą. Pragniemy ponownie spotkać się i wspólnie, tym razem w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej badać, jak granice geograficzne i polityczne wpływają na pojęcia dotyczące naszej egzystencji, jakie wartości definiują tożsamość, jak negocjować te wartości w stanie konfliktu oraz eksplorować wyobrażeniowe możliwości migrujących granic, strefy pośredniej (płynnej przestrzeni istniejącej pomiędzy), gdzie wpływy mieszają się, a różnorodne tradycje kulturowe współistnieją, co zdaje się usuwać ich odmienność.

Czy jesteśmy gotowi na zmianę? Na to pytanie postaramy się odpowiedzieć 12-częściową eksperymentalną pracą grupową pod tytułem „Migrujące granice”.

_________________________________________________________________________

Natalie Rosin
Kraj pochodzenia: Australia
Dyscyplina: rzeźba, ceramika
Okres pobytu: maj 2016 – lipiec 2016
www.natalie-rosin.com

Natalie Rosin urodziła się w Sydney w Australii. Pracuje jako garncarka i etatowa architektka, ukończywszy studia magisterskie z architektury na Uniwersytecie Nowej Południowej Walii w 2014 r. W swojej praktyce artystycznej Rosin działa na przecięciu ceramiki i architektury, tworząc, między innymi poszukiwaniami, ceramiczną rzeźbę architektoniczną. Odbyła edukację trzeciego stopnia w Australii i Stanach Zjednoczonych, studiując ceramikę, rzeźbę i sztukę instalacji. Brała udział w wystawach grupowych w Sydney w takich przestrzeniach jak Hinaclay, BrandX, District01, Daminen Minton Gallery, Dickerson Gallery, The Incinerator Gallery, M.Contemporary, Wallarobba Arts and Cultural Centre oraz w Federation Square w Melbourne.

Więcej informacji o praktyce artystycznej Natalie Rosin oraz inne materiały prasowe można znaleźć na jej stronie autorskiej: www.natalie-rosin.com

_________________________________________________________________________

Zhang Xing

Kraj pochodzenia: Chiny
Dyscyplina: fotografia, video, nowe media
Okres pobytu: sierpień  2016 – wrzesień  2016

Zhang Xing zajmuje się fotografią i nowymi mediami. Podczas pobytu w Centrum Aktywności Twórczej realizować będzie projekt o nazwie „Let the Dust Settle” [Niech kurz osiądzie]. W tym projekcie artystka chce się skupić na kurzu jako przedmiocie. Cząstki pyłu, chociaż wszędzie obecne wokół nas, są materiałem, który w dużym stopniu pozostaje niezauważany. Instynktownie usuwamy go z pola widzenia i z naszego otoczenia. Tworząc obrazy kurzu, staram się odrzucić negatywne skojarzenia z kurzem, na przykład, że coś jest „brudne” czy „pokryte kurzem czasu” i zbadać nieokreślone własności kurzu.
Używa w tym celu XXI-wiecznego urządzenia o nazwie „Scan Cube”. Ten nowoczesny sposób nawiązuje do tematów społeczeństwa konsumpcyjnego, artystka jednak  zamierza wykorzystać tę maszynę do fotografowania kurzu (elementu bez wartości).

_________________________________________________________________________

Molly Lloyd

Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone
Dyscyplina: grafika komputerowa
Okres pobytu: październik  2016 – grudzień 2016

Molly Lloyd jest graficzką z Filadelfii w stanie Pensylwania w Stanach Zjednoczonych. Dorastanie w rodzinie ojca architekta uformowało jej spojrzenie na tereny zielone i krajobrazy stworzone przez człowieka. Właśnie to w głównej mierze wpłynęło na sposób w jaki postrzegam budowle, budynki i w zasadzie wszystkie inne formy. Grafika pozwala jej tworzyć metodą nakładania warstw wzorów. Możliwość zwielokrotniania, przesuwania warstw kolorystycznych, wprowadzania różnych rozmiarów i materiałów naturalnie prowadzi do wzbogacenia faktury obrazów dwuwymiarowych.

Propozycja projektu Molly Lloyd w Ustce jest otwarta i elastyczna, tak by mógł on być bezpośrednio powiązany z miejscem i ludźmi, których spotkam w Ustce. Artystka chce językiem znaków wizualnych oddać wygląd ogrodów, architektury, przyrody czy restauracji, które zobaczy okiem nowicjusza w nowym mieście.

_________________________________________________________________________

Mirosław Bałka
Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: rzeźba, rysunek, video
Okres pobytu: od września 2016
http://miroslaw-balka.com/

Mirosław Bałka urodził się w 1958 w Warszawie. Rzeźbiarz. Zajmuje się również rysunkiem i filmem eksperymentalnym. W 1985 ukończył Akademię Sztuk Pięknych, gdzie od roku 2011 prowadzi Pracownię Działań Przestrzennych na Wydziale Sztuki Mediów. Otrzymał Stypendium Miesa van der Rohe w Krefeld. Członek Akademie Der Kunste w Berlinie. Brał udział w ważnych wystawach międzynarodowych m.in.: Documenta w Kassel (1992), Biennale w Wenecji (1990, 1993, 2003, 2005, 2013),The Carnegie International w Pittsburgh (1995), Biennale w Sao Paulo (1998), Biennale w Sydney (1992, 2006), Biennale w Santa Fe (2006). W 2009 zrealizował projekt “How It Is” w Turbine Hall, Tate Modern w Londynie. Jest autorem pomnika ofiar katastrofy promu “Estonia” w Sztockholmie (1998). Jego prace znajdują się w ważniejszych kolekcjach muzealnych na świecie m.in. : Tate Modern /Londyn, Van Abbemuseum / Eindhoven, MOCA / Los Angeles, SFOMA / San Francisco, MOMA / Nowy Jork, Hirshhhorn Museum / Waszyngton DC, Art Institute / Chicago, The Carnegie Museum of Art / Pittsburgh, Museu Serralves / Porto, Moderna Museet / Sztockholm, Kiasma / Helsinki, Kroller Muller / Otterlo, The National Museum of Art / Ateny, The National Museum of Art / Osaka, The Israel Museum / Jeruzalem. W Polsce m.in.: Muzeum Sztuki / Łódź, CSW / Warszawa, Zachęta / Warszawa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej / Warszawa, Muzeum Narodowe / Wrocław, MOCAK / Kraków.

_________________________________________________________________________

PROGRAM REZYDENCJI ARTYSTYCZNYCH 2015

Iza Moczarna-Pasiek

Kraj pochodzenia: Polska
Dyscyplina: fotografia
Okres pobytu: sierpień 2014 – czerwiec 2015

Projekt realizowany w Ustce jest współpracą trzech podmiotów: autorki, Centrum Aktywności Twórczej w Ustce (pracowni multimedialnej) oraz lokalnej społeczności Słupska i okolic. Jest on próbą komunikacji ze środowiskiem kobiet w wieku emerytalnym oraz jego aktywizacji twórczej.

Iza Moczarna-Pasiek w swoich projektach poszukuje współczesnej definicji kobiecości. Kwestionuje stereotypowe postrzeganie kobiecości poprzez poruszanie się w sferach tabu zbudowanego poprzez kulturę i religię polskiego społeczeństwa. W projekcie ‘Syreni Śpiew’ przekracza tabu związane z wiekiem.

Kobieca dojrzałość pozostaje wciąż tematem tabu. Tematem tabu jest również kobiecość kobiet w wieku poproduktywnym. Nie istnieje w przestrzeni publicznej, nie ma jej w dyskursie społecznym. Kobiety po 60 roku życia stają się przeźroczyste stanowiąc jedynie grupę targetową dla medycyny oraz przemysłu anti-aging kwestionujących,  w swoim założeniu, sam proces starzenia się jako taki.  Trudno zaprzeczyć, że przestrzeń publiczna pada niejako ofiarą dyktatury młodych twarzy, sama chcąc się tylko z takimi twarzami utożsamiać. W związku z tym wiele kobiet, starzejąc się, doświadcza bardzo przykrego uczucia utraty atrakcyjności. Dzieje się to na różnych poziomach życia – fizycznym, seksualnym, społecznym i zawodowym. Czują one również presję aby niejako usunęły się z przestrzeni publicznej oraz ze wcześniej zajmowanych pozycji i starzały się godnie. Godnie znaczy w ukryciu.  Jedyna rola jaką ‚oficjalnie’ proponuje się i w której bezproblemowo akceptuje się stare kobietom to rola babci, wyręczającej rodziców w opiece nad ich potomstwem. Ta rola automatycznie sprowadza kobiecość starych kobiet do jednego wymiaru – opiekunki, który i tak bardzo często nie czerpie wcale z doświadczenia i wiedzy kobiety a tylko z jej dostępności fizycznej.

Projekt ‘Syreni Śpiew’ zaprasza kobiety seniorki do refleksji nad swoją kobiecością. Do spojrzenia na różne jej aspekty i odnalezienia granicy pomiędzy tym co własne/osobiste  a tym co narzucone przez kulturę i społeczeństwo. Jego celem jest również aktywizacja twórcza starych kobiet. Zaproszenie ich do kreatywnego wyrażenia swojej kobiecości, do zabawy pojęciem i definicją kobiecości oraz do jego kontestacji. Autorka, wraz z członkami/niami pracowni multimedialnej CAT, zaprasza kobiety do działań twórczych przy pomocy nowych technologii, przełamując jednocześnie stereotyp osoby starszej, jako zacofanej i niemożnej w świecie nowoczesnych mediów.

Miejsce projektu nie jest przypadkowe. Bliskość morza/wody narzuca automatyczne skojarzenia z procesem przemijania. A ten, chociaż jak najbardziej naturalny i nieuchronny,  jest  obszarem działania tak  trudnych emocji  jak strach, trwoga, smutek czy żal. Młoda dziewczyna w momencie rozpoczęcia menstruacji staje się kobietą. Proces zakończenia tego procesu stanowi analogiczny punkt przejścia. Kultura masowa ukazuje obraz kobiety, która po utracie funkcji reprodukcyjnych traci swoją kobiecość. Projekt ’Syreni Śpiew’ pokazuje, że nie.

_________________________________________________________________________

Maryam Mohamed Hassan

Kraj pochodzenia: Egipt
Dyscyplina: fotografia
Okres pobytu: styczeń, luty 2015

www.facebook.com/MaryamHassanFotografia

„Używam fotografii do wyrażenia mojej interpretacji otaczającego mnie świata, do eksploracji fragmentów życia jako abstrakcyjnych form, do wejścia w całkowicie odmienny wymiar rzeczywistości oraz do rozwijania mojego intuicyjnego rozumienia ukrytych znaczeń bytu i życia. Inspirują mnie chwile utraty pamięci; dlatego traktuję aparat fotograficzny jak czarodziejską różdżkę, która zatrzymuje chwilę w upływającym czasie i zapisuje ją w celu zapamiętania.

Wierzę, że komunikacja pomiędzy odmiennymi kulturami i dostęp do nowych wrażeń wzbogaca doświadczenie artysty. Fotografia pomaga nawiązywać kontakty z ludźmi, z którymi bez niej zapewne bym się nie zetknął. Uważam także, że każde miejsce ma własną duszę charakteryzującą jego mieszkańców, a obiektyw aparatu jest bramą pozwalającą w tę duszę wejść.

Moja praca polega głównie na fotografowaniu. Każdy obraz składa się z wielu fotografii łączonych w sposób wytwarzający odpowiedni nastrój. Moja fotografia zależy od tworzonych warstw obrazu, kaligrafii i opowieści; każdy obraz ma swoją wyobraźnię, pamięć, myśl, duszę i głębię; ukończona praca stara się drążyć ulotne tajemnice.

Do wywołania odpowiedniego nastroju u widza stosuję także techniki eksperymentalne, czasami obróbkę chemiczną, by uzyskać zdjęcia podobne do tych, jakie uzyskuje się w ciemni, inne zaś podświetlam lub podmalowuję. Coraz bardziej pasjonuje mnie używanie znalezionych przedmiotów, takich jak papier, tkanina, metal czy materiały organiczne, popiół, piasek, barwniki i włączanie ich do dzieła fotograficznego w celu uzyskania bogatszej faktury. W tym samym celu wykorzystuję również nowoczesne techniki cyfrowe.

W rezultacie otrzymuję realistyczny obraz o dokładności fotografii, a zarazem malarski w odczuciu. Chciałbym, aby moja sztuka prowadziła widza w niezwykłą i nieoczekiwaną podróż ku odkrywaniu różnych ludzkich uczuć. Moja praca ma być czymś żywym w umyśle widza, stapiającym się z jego doświadczeniem i współdziałającym z rozmaitymi narracjami w jego wyobraźni”.

Maryam Hassan

Wystawa

_________________________________________________________________________

Giuseppe Santagata

Kraj pochodzenia: Hiszpania
Dyscyplina: fotografia
Okres pobytu: marzec, kwiecień 2015

www.giuseppesantagata.com

Zanim zajął się fotografią, Giuseppe Santagata ukończył magisterskie studia prawnicze. Studiował fotografię w Szkole Sztuki i Projektowania im. Antonio Failde (AESD) w Ourense (Hiszpania) i uzyskał międzynarodowy dyplom mistrzowski Szkoły Fotografii i Obrazowania (EFTI) w Madrycie w zakresie fotografii konceptualnej i artystycznej.

Jego prace pokazywane były na wystawach w Nowym Jorku, Madrycie, Rzymie, Daegu i Valladolid, a także ukazywały się na łamach takich czasopism jak „Lens Culture”, „Le Journal de la Photographie” oraz „Revista Exc”. Obecnie Giuseppe kończy staż jako rezydent Gachang Art Studio w Korei.

„W Ustce chciałbym kontynuować mój najnowszy projekt Wejście w cień. Jest to projekt fotograficzny, zapoczątkowany we Włoszech i kontynuowany w Nowym Jorku, Korei i Hiszpanii, w którym staram się zagłębić i skupić na dwóch pozornie różnych i sprzecznych fazach rzeczywistości: końcu i początku dorosłego życia. Zestawiając ludzi wiekowych z dorastającymi, próbuję w tym projekcie zwrócić uwagę na cierpienie i niepewność, z jakimi te dwie grupy się borykają w różnych częściach świata i odmiennych sytuacjach społeczno-ekonomicznych, ze szczególnym uwzględnieniem ich losu i przeznaczenia. Z jednej strony, starsi analizują subtelne granice między życiem i śmiercią, równocześnie akceptując koniec pewnego cyklu i walcząc z myślą, że mogłoby im zabraknąć czasu na zaczęcie czegoś nowego. Z drugiej strony, młodzi ludzie zmagający się ze swymi pragnieniami odniesienia sukcesu w rzeczywistości zdominowanej przez brak zabezpieczenia finansowego czy ryzyko utraty pracy czują się bezsilni wobec niejasnej przyszłości.”

Giuseppe Santagata

_________________________________________________________________________

Matthew Bamber

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Dyscypliny: instalacja, wideo, rzeźba
Okres pobytu: kwiecień – czerwiec 2015

www.matthewbamber.com

Praktyka Matthew Bambera polega na gromadzeniu danych z różnych przestrzeni i wykorzystaniu ich w instalacjach, wideo, rzeźbach i tekstach. Działania te pozwalają mu stwarzać niecodzienne z rzeczy codziennych; interesuje go przy tym umieszczanie rzeczywistych lub wyobrażonych ciał w przestrzeni wirtualnej bądź fizycznej.

Od roku 2012 Bamber prowadzi projekt historyczno-artystyczny dotyczący okien. Z wnętrz budynków kręci filmy wideo z oknami i wykorzystuje je w swoich instalacjach wideo. Autor wybiera okna ukryte bądź niezauważane, mające dla niego lub dla jego prac jakieś znaczenie; na przykład ostatnio filmował widoki wnętrz z okien studia artysty oraz z magazynu obiektów w Bolton Museum. Inne wybierane przez niego okna są bardziej znane publicznie ze względu na historyczne odniesienia bądź wydarzenia, jakie się w nich rozegrały, na przykład okno słynnego pokoju, w którym Elizabeth Gaskell napisała swą słynną powieść Północ Południe. Przewodnią myślą prac Bambera jest idea, że okno stanowi bramę między jedną czasoprzestrzenią a drugą. Każde okno opowiada odmienną historię.

_________________________________________________________________________

Yukari Uto

Kraj pochodzenia: Japonia
Dyscyplina: performance
Okres pobytu: sierpień, wrzesień 2015

http://yukariuto

Artystka tworzy głównie prace multimedialne, w których łączy dźwięk, wideo i ruch ciała. Struktura ekspresji wizualnej ma cechy wspólne z muzyką. Ekstrahując i komponując je na nowo, tworzy sytuacje, w których ekspresja wizualna może być postrzegana tak jakby to była muzyka słuchana oczami. Tak jak czytanie partytury jest jednym ze sposobów słuchania dźwięku oczami, jej zainteresowanie skupia się na spontanicznym i nieuniknionym odczuwaniu rzeczy widzianych bezpośrednio rezonujących w umyśle. Widząc jak nagle coś leci na ciebie i odbija się o pusty ekran, usłyszysz oczami ostry dźwięk. Będzie napięcie, wstrząs i uniesienie. Oglądając jej prace można mieć bogate doświadczenia muzyczne nawet w ciszy.

Podczas pobytu chciałaby wykonać instalację multiwideo (być może z elementami performensu). Motywem będzie brzmienie i rytm wymowy. Japoński i polski mają swoje własne brzmienie i swój własny rytm. Ekstrahowana i zestawiona z sobą wymowa w obu językach będzie przez nią skomponowana jak muzyka. Artystka pojawi się sama na wideo jako Japonka i będzie prosić kogoś z Polski o wystąpienie wspólnie z nią. Jej celem jest stworzenie nowych relacji pomiędzy tymi dwoma krajami, nie w rozumieniu politycznym czy przyjacielskim, ale po prostu brzmienia i rytmu ich języków.

_________________________________________________________________________

Nicole Banovetz

Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone
Dyscyplina: rzeźba
Okres pobytu: lipiec, sierpień 2015

http://nicolebanowetz.wordpress.com/
www.nicolebanowetz.com

Nicole Banowetz jest rzeźbiarką z Denver, która tworzy szyte i nadmuchiwane rzeźby oraz delikatne łączone formy. Jej prace artystyczne mówią o bezbronności i walce. Umacnia swoje obiekty poprzez upiększanie i budowanie warstw ochronnych, które z czasem ulegają destrukcji. Jej formy swobodnie oscylują pomiędzy wzrostem a rozpadem, zamazując rozróżnienie pomiędzy dekoracją a chorobą.

Nicole Banowetz pracuje zawodowo jako artystka w zakresie rzeźby, dizajnu, instalacji oraz edukacji. Jest absolwentką uniwersytetu stanowego Colorado z roku 2004 w zakresie rzeźby. Mieszkała również i pracowała za granicą, między innymi tworząc mozaiki w Indiach oraz rzeźbiąc i wystawiając we Włoszech, Irlandii i Anglii.  Nicole jest członkiem Pirate Gallery w Denver; wystawiała swoje prace na Biennale Ameryk, w Museum of Outdoor Arts, w Arvada Center, oraz w Ironton Gallery.

Obecnie Nicole mieszka w Berlinie, gdzie uczestniczy w programie rezydencji artystycznych w Institut für Alles Mögliche.

_________________________________________________________________________

Kamila Wolszczak

Kraj pochodzenia: Polska
Dyscypliny: performance, instalacja, rysunek
Okres pobytu: wrzesień 2015

kamilawolszczak.wordpress.com

Absolwentka Malarstwa Instytutu Sztuk Plastycznych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Mediacji Sztuki na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Jako artystka wyraża się w takich mediach jak performance, instalacja i rysunek. Od 2012 roku zajmuje się organizowaniem niezależnych wystaw pozainstytucjonalnych. Jej autorskim projektem jest SUW – Samonośne Uniwersalne Wystawy. Tematem przewodnim pracy magisterskiej była transformacja edukacji artystycznej w mediację sztuki oraz budowanie pozainstytucjonalnych działań kuratorskich. Częścią artystyczną dyplomu była praca „Warstwy”, wideo dokumentacja performanców, projekt został zrealizowany w pracowni „Działań w przestrzeni publicznej” Tomasza Opani.

Projekt „Ścieżka zapisu” jest to próba zapisu czasu i przestrzeni w czasie teraźniejszym za pomocą analogowej taśmy samoprzylepnej, traktowanej jako medium szczytu i rejestracji. Projekt jest kontynuacją pracy „Warstwy” rozpoczętego w 2012 roku na stypendium w Walencji. Następnie idea ewoluowała w Polsce, czego kolejnym etapem była praca “Nawarstwianie” prezentowane na wystawie „Rysopis- wystawa artystów urodzonych w Polsce po 1989 roku” w Centrum Sztuki WRO.

„Ścieżka zapisu” rozpocznie się w Świnoujściu, a zakończy w Ustce. Będzie to dziesięciodniowa wędrówka z zachodu na wschód wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Trasa liczy około 200 km i będzie pokonana pieszo w pierwszym tygodniu lutego 2015 roku. Codziennie podczas pokonywania trasy będzie wykonywany zapis na jednej rolce taśmy samoprzylepnej, o szerokości 75mm, o długości około 25m. Sposób zapisu to przesuwanie taśmy stopami z lewej strony do prawej, zawijanie czystej taśmy, przetwarzanie jej na podłożu i nawijanie materiału na pustą rolkę. Po dziesięciu dniach powstanie 10 szpul-obiektów z wędrówki.

Praca to instalacja w procesie. Idea odwołuje się do form zapisu i digitalizacji współczesnymi sposobami. Jednak materiał sczytany to elementy podłożą i mikro drobin unoszących się w powietrzu. Jest swoistym hołdem do natury oraz ukłonem w stronę klasyki „Panoramicznego happeningu morskiego”. Maszyną zapisu, mechanizmem staje się autor zapisu, który będzie przodem zwrócony do fal a tyłem do widowni (jeżeli takowa się pojawi- turyści, zastane sytuacje). Jest to również analogia do E. Kracińskiego zarówno w wykorzystaniu linii jak i przybranej pozycji zapisu.

Efekt końcowy to dokumentacja w formie rolek oraz wideo relacja z wędrówki. Projekt nie zakłada sztywnych rezultatów, warunki klimatyczne i sytuacje zastane ukształtują ostateczna formę.