Wyłonione w ramach konkursu prace wykonano zarówno tradycyjnymi technikami, jak i stworzono je, wykorzystując multimedia, a ponadto pojawiają się też świadectwa sztuki efemerycznej.

Zakwalifikowani do biennale artyści i artystki to w głównej mierze osoby młode, niejednokrotnie dopiero debiutujące na scenie artystycznej. Wielką wartość projektu stanowi również to, że pozwala on zaprezentować wielorakość głosów artystycznych z różnych rejonów Polski, gdyż finaliści konkursu pochodzą zarówno z dużych ośrodków miejskich, jak i peryferii.

Niezależnie od tej generacyjnej i geograficznej dystynkcji, całe przedsięwzięcie ma ambicje reprezentowania szerokiego spektrum postaw i tendencji zachodzących w polskiej sztuce. Biennale stara się przekonująco oddawać jej wieloaspektowość, odmienność punktów widzenia i formułuje akceptację dla kulturowej tolerancji. Wszystkie ekspozycje na biennale dowodzą, że sztuka młodego pokolenia nie tworzy narracji panoramicznych, obiektywnych i horyzontalnych. Artyści i artystki, posługując się cytowaniem, trawestowaniem i metaforyzacją, budują dojmujący i symptomatyczny komentarz do otaczających ich realiów kulturowych.

Założeniem organizatorów konkursu jest także zwrócenie uwagi na dzieła komunikujące ważne społecznie tematy, które konstytuują naszą społeczną, genderową lub narodową tożsamość. Wystawy mają posłużyć za impuls i materiał do krytycznej refleksji nad kondycją młodej polskiej sztuki i poszukiwania jej powiązań z codziennością oraz wyzwaniami współczesności. W związku z tym biennale oferuje publiczności nie tylko klasyczne ekspozycje, ale jego istotnym walorem jest też konfrontacja młodych artystów z widzami, co realizowane jest w ramach otwartych dla publiczności indywidualnych autoprezentacji, które odbywają się w przeddzień wernisażu.

Roman Lewandowski