Eliza Galey

DEPRESJA

3 marca - 2 kwietnia 2006, Baszta Czarownic

W swoich pracach mówię o uczuciach, tolerancji, spostrzeżeniach, doświadczeniach życiowych, prawdzie i kłamstwie, realności i złudzeniu, indywidualności każdego, o moich bliskich i o sobie.
Brajl to nie tylko zwrócenie uwagi na ludzi niewidomych, pokazanie ich odmienności. Właśnie nie, nie pokazuje ich odmienności - to pewna przewrotność, przekora. To też zwrócenie uwagi na wszystkich, których dotknęło coś pozornie nam odmiennego w życiu. Niewidomi nie są przecież ułomni, kalecy czy inni; są nawet wrażliwsi, bardziej czuli, świadomi inaczej co nie znaczny gorzej i w tym tkwi coś niezwykłego - pewna tajemnica dla nas nie pojęta. Te prace to mój niemy krzyk - korespondencja do świata, do ludzi widzących, tych szczęśliwych, zdrowych, spokojnie żyjących, będących czasami "ślepymi", można by powiedzieć "wygodnie obojętnymi".
Od dziecka los przynosił mi szorstkie doświadczenia, co wyostrzyło we mnie czułość, nieobojętność …. Istnienie w pewnym wyobcowaniu, pod kloszem z powodu zagrożenia utraty życia, przeżyć rodzinnych, choroby przyniosło mi uczucie wyobcowania - inność i ciągłe kiedyś marzenia życia jak inni. W świecie niewidomych, kalekich, chorych, często bywa podobnie. Teraz wydaje się być inaczej, może zwyczajniej, na pewno jest podobnie do przeciętnie żyjących ludzi, ale pozostało to samo na zawsze postrzeganie otocznia. Ludzie dotknięci, doświadczeni losem dostają coś od niego lub sami sobie stwarzają pewien pozytyw. Mi się też taki zdarzył - to dom i ci którzy przy mnie w nim byli przez prawie wszystkie lata życia. Dlatego powstają prace o prababci, babci, mamie i mnie. To zakodowana w moich liniach papilarnych i pod osłoną brajla opowieść o nas, o więzi rodzinnej, uczuciach, o tym co z domu wyniosłam, o moich doświadczeniach, o miłości, o ciężkich kiedyś chwilach, które teraz pozwalają mocno i pewnie stąpać po ziemi. Przedstawiając - obnażając portrety rodzinne, odkrywam dlaczego jestem taka i jestem sobą.